Wandelen.

Ergens in het woud liep een jong meisje. Ze was redelijk vuil en had een topje en een short. Ze hoorde bij de slechte kant van het leger. Ze was net terug van de training, de zware training. Haar handen en ellebogen bloedden en ze hing onder de schaafwonden. De muur was het ergste geweest. Ze zuchtte even en wandelde door. Gelukkig had ze eindelijk haar vrije tijd. Ze ging ergens zitten en keek rond. Haar zwarte haar viel voor haar ogen en haar blauwe ogen staarden een tijdje voor haar uit. Ze wilde liever thuis zijn maar dat kon natuurlijk niet. Ze mistte haar familie, ze had ze al enkele jaren niet meer gezien. Een diepe zucht verliet haar keel en ze hoorde een takje kraken.

George moest met enkele manschappen het woud verkennen van de generaal. Hij liep met 10 andere door het woud ze waren hier net per helikopter gebracht, hadden hun spullen gedumpt, iets gegeten en moesten meteen op pad. George had nog geprobeerd om te klagen, maar het had geen enkele zin. Hij en zijn manschappen liepen met mitrailleur door het bos. Niet over het pad, maar dwars door alles heen. Hij gebaarde zijn mannen in gehurkte houding verder te lopen omdat hij iets had zien bewegen. Hij sloop dichterbij en stapte per ongeluk op een takje. 'Damn.' Mompelde hij zacht. Hij zag dat er een meisje stond, dat nog niet zo oud was. 15 of 16 jaar. Hij keek naar zijn manschappen. 'Sta maar op, het is 1 persoon, maar 1 verkeerde beweging betekend haar dood, begrepen?' Vroeg hij streng. George en zijn manschappen stapte uit de bosjes. Zijn wapen niet gericht. 'Geen beweging.' Zei hij rustig hij bekeek het meisje kil. 'Wat heb je hier te zoeken?' Vroeg hij kil hij keek het meisje aan en wachtte op antwoord.

Eliana keek rond en zag de mannen. Ze slikte even en keek ze aan. Wat deden ze hier? Ze herkende het leger niet, vast van de goede kant. Dan kon ze problemen krijgen! Ze zweeg even en keek ze aan. "Euhm ik heb vrije tijd dus ik loop hier wat rond" zei ze zacht met haar warme zoete stem. Ze keek even naar de wapens en slikte weer. Als ze erachter kwamen dat ze van de slechte kant was had ze echt een probleem. Ze bleef dan ook zitten omdat ze de woorden gehoord had: 1 verkeerde beweging betekent haar dood. Nee ze wilde jusit helemaal niet dood!

George keek naar haar. Woonde ze hier? Kwam ze van de andere kant? Was ze op vakantie? 'Vrije tijd? Wat was je aan het doen? Kom je van de slechte kant?' Vroeg hij kil, hij zou haar niet meteen doodschieten als ze van de slechte kant was, nee dat was niet slim, hij moest haar meenemen als gijzelaar. Hij keek naar zijn mannen die hun wapens wel gericht hadden. Hij gebaarde dat ze ze mochten laten zakken, als ze wou vluchten zou ze meteen worden dood geschoten. 'Wij komen iniedergeval van de goede kant.' Zei hij rustig, hij was op dit moment ook rustig, hij wist dat hij het heft in handen had dus hij had geen reden om onrustig te zijn. 'Hoe heet je?' Vroeg hij vriendelijk. Hij keek om zich heen. Het was hier dicht bebost. Hij keek achter zich toen hij enkele takjes hoorde kraken, hij keek naar zijn mannen die hadden het ook gehoord en richtte hun wapens in de richting van het geluid. George keek nu naar het meisje. Ze mocht niet dood, ook niet gemarteld worden ze was nog jong, en hij hield er niet van als jonge meisjes werden mishandeld. Eigenlijk hield hij er niet van als vrouwen werden mishandeld.

Eliana keek hem aan en stapte even achteruit. Ze hoorde de vraag en antwoordde niet meteen. Ze hoorde dan de woorden en slikte. Ze zat dus mooi in de problemen! Ze kon niet liegen want aan de wonden en kleren zou je het wel zien dat ze een soldaat was. "Ik euh was aan het trainen. Ja ik kom van de slechte kant" zei het meisje zachtjes en ze zette weer een stap achteruit. Ze keek even naar de anderen en dan weer naar de jongen. Hij ging haar vast meenemen. Maar dat wilde ze helemaal niet. Vluchten kon niet want dan zouden ze haar bekogelen, dat wist ze wel zeker. Angst stond in haar blauwe ogen en ze keek hem stil aan.

George keek naar het meisje, hij had dus goed gedacht, ze was 1 van de slechte kant. Hij keek naar zijn soldaten. 'Neem haar mee, maar behandel haar normaal, anders zullen jullie het nog wel merken.' Zei hij fel. Hij zag dat enkele soldaten haar hard bij haar arm pakte. 'Zacht zinnig zeg ik je!' Riep hij kwaad. Hij keek de soldaat streng aan. Hij liep voorop met enkele soldaten naast zich het meisje in het midden. Blijkbaar was ze bang, maar dat hoefde ze niet te zijn, ze zouden haar alleen vasthouden voor informatie, en iedereen die haar mishandelde zou hij uit de weg ruimen, een meisje mishandelen was wel het lafste wat je kon doen.

Eliana hoorde de woorden en stapte iets achteruit. Ze voelde de harde greep om haar arm en snoof. Ze volgde hun even maar opeens begon te hevig tegen te werken. Ze wilde niet mee en ze was een doorzetter. Ze schoot achteruit en trok hard. "Ik ga niet mee hoor je me?!" riep ze opeens kwaad maar een beetje angst was te horen. Ze trok echt hard en werd losgelaten. Ze knalde op de grond en werd rechtgetrokken. Ze stamptte een soldaat tegen zijn scheen en trok weer. Ze zou dit nog wel even kunnen volhouden.

George schrok van de reactie. Een glimlach speelde om zijn mond. Ik ga echt niet mee hoor. Zei het meisje. George richtte net over het meisje heen en schoot. Dat zou haar misschien een beetje kalmeren. 'Pak haar dan maar iets harder aan.' Zei hij rustig. Hij keek om zich heen. Hij zag in de bosjes iets bewegen een soldaat? Hij liep er heen. Geen soldaat te bekennen. 'Sleur haar desnoods mee, dan moet het maar iets harden, ookal heb ik dat liever niet.' Zei hij kil. Hij liep naar het meisje toe en keek haar recht in haar ogen aan. 'Je kan beter mee werken, we zullen je niks aan doen.' Zei hij zacht tegen haar. Natuurlijk was het meestal niet zo. Meestal werd je geslagen tot je iets los liet, maar bij George werkte het anders. De meeste mensen wouden zo snel mogelijk weg als ze gevangen zaten, maar zeiden niks. De meeste mensen gingen dan slaan of schreeuwen. Hij niet hij liet ze op een doodsaaie plek op een stoel zitten, wel vastgebonden. Ging dan zelf iets eten en liet diegene net zo lang zitten tot die iets zou zeggen al was het 10 jaar.

Eliana snoof en bleef even stil. Ze voelde een harde greep rond haar polsen en stamptte weer. Ze keek hem even aan toen hij wat zei. "Nou en!" riep ze kwaad en snoof weer. "Ik WIL niet begrepen" siste ze en spuwde in zijn gezicht. Ze zou echt tegenwerken, als ze haar zouden doden waren ze niet erg ver. Ze trok en voelde hoe de soldaat haar probeerde mee te trekken. "Nee!" riep ze kwader en ze zette haar voeten op de grond. Ze hing naar achteren en probeerde te blijven staan. De soldaat was redelijk sterk maar het meisje zou haar niet laten meenemen, nooit!

George veegde het spuug van zijn gezicht. Dan maar anders. Hij schopte de voeten van het meisje onder haar lijf vandaan waardoor ze viel. 'Bij haar handen en voeten meenemen en als dat niet lukt komen we in de een na laatste fase ik denk dat jullie die wel kennen.' Zei hij rustig. Hij keek minachtend naar het meisje. Nu zou ze het maar voelen. Hij en zijn soldaten liepen een stukje vooruit, maar een van de soldaten struikelde over een boomstronk en liet het meisje daarbij ook vallen. George zag er de humor wel van in en kon zich niet inhouden. 'Klungel!' Zei hij tussen het lachen door. Hij stopte met lachen en keek zijn soldaat streng aan. Hij zei niets, maar als blikken konden doden. Hij keek naar het meisje wat nu ook op de grond lag. Als ze zou gaan vluchten wisten zijn soldaten wat ze moesten doen.

Eliana snoof en viel op de grond. Ze werd weer rechtgetrokken en gaf een trap. Ze schrok erg toen een soldaat viel en voelde de harde grond. Ze snoof en zag dat hij lachtte. "Grappig" siste ze kwaad en krabbelde overeind. Ze stapte iets achteruit en botste tegen een soldaat die haar vastgreep. Ze stamptte achteruit en werd weer bij haar polsen gepakt. Ze trok weer en trapte naar iemands hand toen deze haar been wilde pakken. Ze was een pittig meisje en dat liet ze dan ook heel goed merken. Ze wist dat ze niet kon ontsnappen maar hoe langer ze hier zaten hoe beter. Misschien kwamen de slechte soldaten wel maar dat wist ze niet zo zeker. Ze richtte haar weer op de soldaten en trapte nogmaals.

George zag hoe het meisje volhield. Hij keek naar het schouw spel. 'Laat haar maar los.' Zei hij zelfverzekerd. Hij hoorde weer geritsel in de bosjes. Hij wist dat het meisje geen kant op kon. Hij keek haar streng aan. 'Ik denk dat je beter op deze manier mee kan gaan, we hebben ook nog een andere manier, niet al te prettig is die.' Zei hij, hij merkte dat zijn zinsbouw niet helemaal klopte, wat maakt het ook uit? Hij keek het meisje streng aan. Hij keek even naar waar het geluid vandaan was gekomen, waren er soldaten van de slechte kant? Hij keek naar zijn mannen die nog steeds probeerde het meisje onder bedwang te houden. 'Het is jouw keus, en ik beloof je dat je snel weer vrij bent als je mee gaat.' Zei hij kil hij keek weer naar waar het geluid vandaan kwam en schoot enkele keren in die richting.

Eliana trok hard en ze werd losgelaten. Bijna viel ze op de grond maar ze hield haar recht. Ze keek de soldaten aan en snoof even. "Nou en, ik ga niet meer. Al dwing je me." zei ze kwaad en stapte iets achteruit. Ze keek even rond, nee er waren geen soldaten. Ze zuchtte en keek weer naar de man. "Ik wil gewoon niet" zei ze dan iets rustiger en snoof. Het maakte haar niets uit wat ze deden, ze had toch al pijn dus wat maakte het uit. Ze keek even naar een paar schaafwonden en dan naar de soldaten. Ze wilde niet mee en niemand zou haar meekrijgen, dat dacht ze.

George grinnikte. Ach wat? Er was nog geen oorlog dus waarom zouden ze haar meenemen? Hij keek naar het meisje. 'Laat ook maar.' Zei hij rustig. Hij keek naar zijn mannen die haar loslieten. 'Het hoeft ook niet laat maar.' Zei hij kil. Hij keek het meisje aan erg jong was ze. Hij vroeg zich af waarom ze in het leger zat was ze gedwongen ofzo. Hij hoorde iemand tegen hem praten door zijn portofoon. Hij reageerde. 'Majoor George aan kamp, wat is er?' Vroeg hij hij kreeg meteen antwoord. 'Hoe staat het ervoor?' Vroeg de generaal aan hem. 'Goed, we komen zo terug naar het kamp.' Loog hij vlotjes. De soldaten keken hem verbaasd aan, ze wisten dat er een hoge straf stond op liegen, maar George wou niet dat de generaal van dit meisje wist en dat ze haar hadden laten gaan. 'Oke dan zien we jullie straks over en sluiten.' Antwoordde de majoor. George keek naar het meisje. 'Doe alsof je ons nooit eerder heb gezien.' Zei hij kortaf. 'En jullie.' Zei hij tegen zijn soldaten. 'Mondje dicht.' De soldaten knikte kort en ze liepen in de richting van hun kamp.

Eliana snoof en stapte achteruit. Ze keek ze strak aan en hoorde de woorden. "Alsof ik zwijg" mompelde ze. Ze had alleen niet door dat het hoorbaar was. Ze keek ze even aan en liep dan weg. Ze liep de andere kant op, op haar gemak. Ze had nog vrije tijd dus. Ze gaapte even en ging verderop weer zitten. Het waren echt wel sukkels, haar loslaten. Ze kon het heel makkelijk aan de generaal gaan zeggen. Ze grinnikte even en keek rond. Ze hoorde weer wat kraken en zuchtte, niet weer?