Trainen..

Een jong meisje liep over de weide. Ze had een topje en een short aan. Ze was al redelijk vuil en zat onder de schaafwonden. Ze stond een tijdje stil in een rij tot ze geroepen werd. Ze knikte even en rende naar de muur. Ze sprong en hield haar vanboven vast. Ze klom erop en sprong er weer af. Ze bloedde aan haar handen en ellebogen maar ze negeerde het. Ze rende verder en dook de modder in. Ze kroop onder het net en rende weer verder. Ze kroop over een aantal dingen en gooide naar een pop een granaat. Ze rende weer terug, het was raak geweest! Ze hijgde en stopte bij de rij. De adjudant knikte goedkeurig en riep de volgende. Het meisje ging ergens zitten en zuchtte even, het was zo zwaar.

Anton liep met grote dreunende passen over het trainingsveld en hij ging naar de adjudant om even een praatje te slaan. Hij moest zo maar even gaan kijken hoe het hier ging. Hij vouwde zijn armen achter zijn rug en tikte zenuwachtig met zijn vingers tegen de rug van zijn hand. Hij zag een meisje dat haar best deed en even ging zitten. Hij zou zo wel even met haar gaan praten, ze moest even verzorgd worden en dan mocht ze weer verder doen. Hij keek even naar een ander parcour voor gevorderden en hij toverde een tevreden grijns op zijn gezicht eenmaal hij terugdacht aan zijn jongere jaren als soldaat. De zon brandde op zijn kleren en het was immens warm, maar toch dacht Anton er niet aan zijn jas uit te doen...

Na even later een babbel gehad te hebben met de adjudant liep hij met grote passen naar het meisje dat er zat, hij sprak tot haar "Moet u niet verzorgd worden jongedame? U handen en u ellebogen liggen open, zo kunt u niet optimaal functioneren.". Zijn woorden waren hard, niet kwetsend bedoeld maar toch kwamen ze vast hard aan. Hij keek de jongedame streng en emotieloos aan en had veel zin om haar naar de verzorger te brengen, in plaats daarvan, ging zijn hand naar zijn borstzak en haalde hij er een rol verband uit. Hij overhandigde het aan de jongedame en zei kil "Wikkel uw wonden in, draag uw handschoenen en hier" hij nam elleboogbeschermers en gaf die ook af "gebruik deze, en zorg ervoor dat u zo meteen aan parcour 2 kunt beginnen, nog een fijne dag". Hij liep weer naar de ajudant en keek daarna toe naar de soldaten die allemaal nog beter hun best deden omdat de generaal er was.

Eliana keek naar wat bekenden die aan het trainen waren en keek op toen de generaal kwam. Meteen stond ze recht en ging ze staan. Ze boog iets en zweeg even. Ze hoorde de woorden en pakte de spullen aan. "Bedankt Generaal" zei ze beleefde en wikkelde het verband om haar handen en ellebogen. Ze deed de beschermers en de handschoenen aan en ging weer naar haar rij. Ze keek even naar de twee en dan voor haar uit. Bijna was het weer haar beurt voor parcour 2. Het was moeilijker. Ze hoorde toen haar naam en knikte even. Ze rende naar het parcour en sprong weer naar de nog hogere muur. Ze pakte het touw en klom erop. Ze keek even naar beneden en sprong eraf. Ze zakte bijna door haar benen maar ze zette door. Ze rende verder en dook op de grond bij een schot. Ze was gelukkig op tijd geweest. Ze kroop over de grond en kroop weer onder het laag net. Ze moest echt zorgen dat ze niet bleef vasthangen dus deed ze extra voorzichtig. Ze liep verder en pakte een geweer. Ze mikte op de pop en schoot, er net naast! Ze zuchtte even en rende weer terug. Ze stopte bij de rij en bleef dit keer staan. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd en keek naar de rest.

Anton praatte wat met de adjudant tot hij het schot hoorde, hij zag dat ze mistte en hij zou haar zo wel wat aanleren. Hij gaf de adjudant nog wat uitleg en hij schudde zijn hoofd. Hij liep daarna weer naar de jongedame en zette het parcour even stop "Voor verdere uitleg voor de mensen die niet tegen een pop kunnen schieten, op elk van deze geweren..." hij nam het geweer vast waar dat de jongedame mee had geschoten en stak het in de lucht "... Zit een vergrootglas met daarin een plusteken, dat is een ding waarmee je kunt richten. Gebruik het dan ook! Eerst richten, dan schieten!". Hij liep weer op de jongedame af waar hij het verband aan had overhandigt "U mag nog eens proberen, ik hoop voor u dat het lukt, anders mag u terug van voor af aan beginnen en krijgt u extra training op dit onderdeel. Veel succes, ik zal toekijken". Hij kruiste zijn armen weer achter zijn rug en begon weer nerveus heel snel met zijn 2 eerste vingers heen en weer te bewegen. Hij keek de jongedame aan en glimlachte niet, hij wou dat ze dit onderdeel goed onder de knie kreeg, ze kon het nog ver schoppen als ze haar best deed.

Even later stond hij er nog met diezelfde jongedame en hij zag dat het haar beurt was "Kom doet u maar. Ik zal uw eventuele fouten corrigeren".

Eliana keek naar de generaal en luisterde naar de uitleg. Ze zweeg even en knikte zacht. Ze hoorde toen haar naam opnieuw en rende weer naar de muur. Ze sprong en klom erover. Ze sprong eraf en dook weer op tijd op de grond. Ze kroop weer onder het nek en werd weer wat vuiler maar ze negeerde het. Ze rende verder en dacht aan de uitleg die de generaal had gegeven. Ze pakte het geweer en richtte. Ze richtte goed en schoot, raak! Ze glimlachtte even en rende weer terug. Ze stopte weer in de rij en keek naar de generaal. Ze hoopte dat ze het goed gedaan had. Ze veegde even wat vuil van haar lichaam en keek weer naar de generaal.

Anton keek toe, mooi, niets op aan te merken. Hij zag hoe de jongedame zijn uitleg opvolgde. Hij zette geen glimlach op, was nergens voor nodig. Hij liep weer op de jongedame af en keek haar nors aan "Goed, u kan het, alleen, u moet minder ijdel zijn. Vuil kan geen kwaad, zoals mijn vroegere generaal zei tegen mij als ik soldaat was 'Hoe vettiger, hoe prettiger'. Nog een ding, niet te vroeg juichen, anders kan het nog slecht aflopen". Hij dacht even terug aan zijn broer die was gesneuveld in de strijd.

Anton's broer juichte te vroeg en een atoombom landde recht op zijn basis, zijn lichaam verbrandde helemaal tijdens de ontploffing...

Anton had het er vroeger moeilijk mee, nu niet meer, dit alles deed hij voor zijn broer. Hij schudde op uit zijn gedachten en keek de jongedame en knikte "U kunt nu verder". Met deze woorden liep hij weer naar de adjudant en zette hij zich op de stoel van de adjudant die rechtop stond neer. Hij bekeek de soldaten die het eerste parcour aflegden en eentje wou de stop van de granaat trekken, meteen greep Anton in en stond hij recht, woedend liep hij naar de soldaat en trok hem apart "U weet dat u de stop niet van een granaat mag trekken tijdens een training! Pak uw spullen en verlaat het leger nu onmiddelijk!". Hij was inderdaad streng en de soldaat liep met tranen in zijn ogen weg. Nooit mocht je een stop van een granaat trekken tijdens een training, in een oorlog moest dat natuurlijk wel, anders kon je de vijand niet uitschakelen.

Eliana keek op en zweeg. Ze luisterde naar de woorden en knikte. Ze keek hem na en volgde het gesprek even. Dat wist zij zelfs. Ze keek weer naar voren en keek toe naar de rest die trainde. Hoevaak moesten ze het nog doen? Ze was uitgeput! Ze hoorde weer haar naam en zuchtte. Ze rende naar de muur en klom erop. Ze sprong er weer af en rende verder. Opnieuw dook ze op de grond en ze voelde haar knie over een steen schuren. Ze kneep haar ogen even dicht en kroop snel weer verder. Ze schoot opnieuw na het richten en het was weer raak. Ze rende terug en ging weer in de rij staan. Ze had geen verband meer en de wonde prikte. De rest hadden ook een aantal schaafwonden. Ze keek even naar haar knie en dan weer naar de rest.