Nadenken

Ze volgde zijn blik naar hun handen en dacht net hetzelfde als hem. Handen van de vijand. En de twijfel over hoe te reageren in deze situatie bekroop haar nog steeds. Tot hij begon te spreken. Of was het mompelen? Doodvallen, het Duitse leger. Vóór zijn neus. Voor haar. Ze zag zijn uitdagende glimlach en kneep even zacht in zijn handen. 'Ik heb een idee', knikte ze overtuigd. 'We richten ons eigen leger op en verslaan ze allebei!' Ze grijnsde even en keek hem aan, een tikkeltje vragend, maar ook best vrolijk.

Joric moest even lachen. Zij, met hun tweetjes, de Amerikanen en de Duitsers verslaan. 'Geweldig idee.' grijnsde hij. Hij knikte even en probeerde zich in te houden om niet te gaan lachen. Hij wist dat ze het goed bedoelde, maar helaas moest hij passen op haar voorstel. 'Alleen niet meteen het handigste.' Hij keek haar terug aan, recht in de ogen, waarin hij leek te verdrinken. Een lichte kneep in zijn handen, en hij oefende diezelfde druk even uit op dehare. Op dat moment zwoer hij zichzelf haar nooit te verwonden, zelfs niet als zijn leven of dat van een bondgenoot ervan af hing.

Ashley was blij dat de sfeer vrij losjes was geworden nu, geen spanning over hen heen, eerder een soort aantrekkingskracht. Ze glimlachte even toen hij zei dat het niet het handigste idee was en knikte. 'Dat is waar.' Ze keek hem ook even in zijn ogen aan en zuchtte toen. Ze voelde hoe hij haar een kneepje teruggaf en hoopte dat hij en zij op alle plekken van de wereld samen konden zijn, maar vervloekte het slagveld. Ze schudde haar hoofd even traag en keek weer in zijn prachtige ogen.

Hij merkte hoe ze haar hoofd schudde. 'He, maak je geen zorgen.' zei hij rustig en liet een van haar handen los. Nieuwsgierig begon hij aan een stukje haar dat over haar schouder lag te pulken. Het grijnzend om zijn vinger te draaien. Ze had mooi, lang haar. Helemaal anders dan dat korte gedoe van hemzelf. 'Mooi haar.' zei hij dan ook eerlijk, terwijl hij het nogmaals rond zijn vinger wond.

Ze beet even op haar lip en voelde hoe hij met een pluk haar speelde. Ze glimlachte even en nam Joric op. Ze keek naar hem, naar zijn gezicht, naar zijn haren, zijn neus, zijn lippen.. En daar bleef haar blik even hangen. Hoe zou het zijn om..? 'Mooi haar', schudde hij haar wakker, waardoor ze opkeek en even opzij keek. 'Vind je?' Ze glimlachte even en knikte uiteindelijk. 'Mooi, misschien.' Haar ogen zochten zijn blik tenslotte.

'Al even mooi als het hele meisje hier voor me.' complimenteerde hij haar met een glimlachje. Hij had haar dromerig zien kijken, ze leek al de hele tijd in bepaalde gedachten verzonken. 'Ik zal vrouwelijke gedachtes nooit kunnen ontcijferen.' grijnsde hij en keek haar terug aan toen hij merkte dat ze zijn blik zocht. Zo bleven ze even in elkaars ogen staren, waarna hij haar haar losliet en zijn hand naar haar nek verplaatste. 'Het spijt me.' fluisterde hij nog, waarna hij zijn hoofd naar haar toe bracht en haar kuste.

Ze knikte en wist dat vele mensen altijd zeiden dat haar gedachten ondoorgrondelijk waren. Ze wilde nog reageren maar haar mond werd gesnoerd door de wonderlijke stilte en de dromerige blikken. Ze voelde hof hij haar hand in haar nek legde, en fluisterde dat het hem speet. En nog voor ze kon vragen waarom, voelde ze zijn lippen zacht op de hare. Het voelde geweldig. En o zo verkeerd. En dat was net het leuke. Ze beantwoordde zijn kus en stopte daarna. Terwijl ze hem aankeek, met haar voorhoofd tegen het zijne, 'misschien begrijp je de gedachten van een vrouw dan toch beter dan je denkt.'

Tot zijn verbazing werd hij niet weggeduwd. In tegendeel. Zijn kus werd beantwoord en erna bleef haar hoofd tegen dezijne rusten. Hij keek haar glimlachend aan en grinnikte even. 'Blijkbaar.' Zijn hands streelde haar hals terwijl hij in haar ogen bleef kijken. Even leek de omgeving hem niets te kunnen schelen en hij wist dat hij zich hierdoor kwetsbaar opstelde. maar nu telde alleen Ashley. Hoe had hij het eigenlijk zo ver kunnen laten komen? Dit was alles behalve gepland. En hoewel hij al op voorhand zijn excuses aangeboden had, leek ze het hem niet kwalijk te nemen.

Terwijl ze hem diep in de ogen keek, beet ze glimlachend op haar lip. Ze voelde hoe zijn hand haar hals streelde en bracht haar hand naar zijn wang, waar ze met haar vingers zacht over gleed. De hand gleed naar zijn haren en ze duwde zijn hoofd weer dichter naar het hare. 'spijt het je?' vroeg ze zacht, terwijl ze afwachtend hem aankeek, hun monden enkele milimeters van elkaar af.

Joric voelde haar handen door zijn haren gaan en zijn hoofd dichter bij hethare komen. Hij bleef nog steeds in haar ogen kijken en voelde haar ademhaling tegen zijn gezicht. Een stukje haar kriebelde aan zijn wang, maar toch voelde het meer dan goed. 'Nee' beantwoordde hij haar vraag. 'Het spijt me dat ik je vijand hoor te zijn. Maar ik ben blij dat ik dat niet kan.' waarna hij die milimeters overbrugde om hun lippen te herenigen.

Terwijl ze genoot van de warmte die om hen heen hing, luisterde ze aandachtig naar zijn antwoord. Het voelde goed te weten dat ze er allebei problemen mee hadden, om ooit tegenover elkaar te komen. En zelf wist ze vrijwel zeker dat ze nooit, nooit de trekker zou kunnen overhalen, noch hem ook maar een schrammetje bezorgen. Ze wilde niet tegenover hem staan, nooit, in geen enkel geval. Ze kuste hem en de kus smaakte zoet, en ze sloot haar ogen terwijl haar andere hand naar zijn knie werd gebracht.

Zijn huid leek even te tintelen toen hij haar aanraking van zijn knie door zijn broek heen voelde. Hij bleef haar nog even met gesloten ogen kussen terwijl zijn vingers haar hals en wang streelden. Waarna hij even stopte, maar zijn hoofd nog steeds dicht bij dat van haar hield. 'Het is moeilijk om te zeggen.' zuchtte hij. 'Ik weet niet eens of ik het mag zeggen maar..' hij slikte en keek haar aan. 'Ik hou van je.' hij fluisterde het, gemeend, niet bedoeld een spelletje met haar te spelen.

De strelingen in haar hals en op haar wang, voelde ze tot diep binnenin. Ze voelde ook hoe hij stopte, met hun hoofden nog maar enkele centimeters van elkaar af. Ze luisterde. Moeilijk om te zeggen, hij hield van haar. Ze glimlachte en drukte haar lippen even op de zijne. 'Ik ook van jou, Joric.' Ze voelde hoe ze de woorden voorzichtig uitsprak en legde de klemtoon op 'jou', ze hield van hem, en dat was belangrijk. Al het andere deed er nu eenmaal voor haar niet meer toe. En ze had gemerkt hoe serieus hij was, net zoals zij had geklonken. Ze beet even op haar lip en keek vond zijn blik.

Joric hield zijn hand tegen haar hals aan terwijl hij haar aankeek. Hij kreeg een bemoedigend antwoord. Alleen wist hij niet of dat het beste antwoord was. Was het niet beter geweest dat zij het niet serieus nam en zonder pijn afscheid kon nemen? Nu wisten ze het van elkaar en zou alles nog moeilijker worden. Dit was namelijk niet de bedoeling van het leger. joric zuchtte en merkte hoe ze afwachtend op haar lip beet.

Haar ogen gleden naar de grond toen hij zuchtte. Het kon niet, het mocht niet. Ze liet hem na even nadenken los en stond op. Ze had haar blik nu op een punt ergens in dé verte gericht en schudde haar hoofd. Ze voelde hoe ze triest werd over wa ze zou gaan zeggen, maar wist dat het de beste oplossing was. De beste voor het leger. De beste voor hun levens, maar de slechtste voor haar ziel. 'we moeten.. Dit is..' haar stem klonk zacht en hees. Ze slikte en richtte haar blik nu op Joric. Alweer probeerde ze zijn blik te vinden. 'Dit mag niet zijn.'