Nadenken

Op de rand van de waterput was hij gaan zitten. Met zijn benen boven het water bengelend. Zijn hand rustte op zijn wapen, zodat hij snel kon reageren bij een verdachte beweging of geluid. Joric staarde in het water en zuchtte. Waar was hij mee bezig? Hij wist dat als hij Ashley ooit terug zou zien, het zou zijn in missie van zijn basis. En hij zijn geweer zou moeten trekken, richten en vuren. Hij kromp bijna ineen bij die gedachte, wetend dat hij niet zó harteloos was. Achter zich hoorde hij voetstappen en meteen trok hij zijn wapen en draaide zich om, zijn loop voor hem gericht op de onbekende.

Enkele uren training hadden ervoor gezorgd dat ze even was gaan zitten en meteen in slaap gevallen. De afgelopen dagen waren niet alleen fysiek zwaar geweest. Mentaal ook. Haar ouders die waarschijnlijk erachter waren gekomen dat ze niet eens op stage was en dan Joric.. Joric was altijd weer in haar gedachten opgekomen. Bij het beklimmen van een muur, het verzorgen van iemand.. Het was allemaal pijnlijk. Ze wist dat er een moment zou komen wanneer ze tegenover elkaar zouden komen staan en daar wilde ze niet aan denken. Nooit. Maar het lukte haar gewoon niet. Aan Joric denken was gevaarlijk, maar toch leuk.. Alsof je een drug wilde nemen die je zo graag wilt, terwijl het je, inderdaad, zou kunnen doden.
Ze wilde even buiten zijn, in de stilte, even denken. Even dromen, hoe het leven zou kunnen zijn. Ze liep een of ander padje op en volgde het, niet wetend waar ze uit zou komen. En plots, aan de waterput, zag ze hem. Degene aan wie ze al een tijdje dacht. Ze liep er traag heen, en toen, trok hij zijn wapen, draaide zich om en richtte het op haar. Als reflex wilde ze haar handen omhoog houden, maar ze lachtte even en duwde het wapen weg.

Geschrokken zag hij het wapen weggeduwd worden, nog voor hij haar had kunnen identificeren. Even wou hij de trekker overhalen, bang overmeestert te worden, maar toen zag hij wie er tegenover hem stond. Hij stond verbaasd op en stak zijn wapen weg. 'Ik had niet verwacht jou nog terug te zien.' mompelde hij en bleef haar even zonder enige emotie aankijken. Hij had gedacht haar enkel in de vuurlijn terug te zien, maar nu stond ze hier, terug voor hem. Hij keek rond, om er zeker van te zijn dat ze geen bespieders hadden en zuchtte.

Ze zag hoe hij wilde schieten, en net op tijd besefte dat het haar was. Ze zuchtte even en zag hoe hij verbaast opstond. 'Wel, dat zou ik ook van jou kunnen zeggen..' Ze probeerde even te glimlachen maar trok toen een verbeten gezicht. Vooral toen hij even rondkeek. 'Hoe ga het met je schouder?' vroeg ze even, fatische functie, gewoon om iets te zeggen. Ze keek naar de grond en schudde haar hoofd even. 'Het is moeilijk', mompelde ze.

'Gaat wel.' knikte hij. Om eerlijk te zijn, had hij er de laatste dagen niet naar omgekeken. Het verband hing er nog half aan maar hij had het gevoel dat het wel redelijk goed aan het genezen was. Dat hoopte hij in ieder geval. Hij kon er niet open en bloot mee rondlopen in het kamp, hij wou niet dat mensen zich vragen zouden stellen. Een schotwond loop je namelijk niet zomaar op. Daarna keek hij haar weer aan. Ze had haar blik op de grond gericht en mompelde wat over de moeilijkheid. 'Wat is moeilijk?' vroeg hij rustig.

'Wat is moeilijk?' Klonk het, op diezelfde rustige manier die hij altijd had. Ze bleef naar de grond kijken en haalde haar schouders op. 'Vanalles..' Haar gedachten vlogen even over haar ouders, die nu alles deden om haar te vinden, en haar moeder die waarschijnlijk de zoektocht zou beginnen bij elk legerkamp dat er bestond. Logisch. Ze wist van haar dochters passie. En ze zou er alles aan doen die uit haar hoofd te zetten. En dan de 'situatie'. Ze wist dat ze hem méér wilde zien, Joric, maar het kón niet, het zou gaan, moesten ze iets vinden waardoor ze konden afspreken, maar momenteel was het een wonder dat ze elkaar waren tegengekomen. 'Mijn ouders, jij..'

Joric zweeg even en dacht na over die 'jij'.. Had ze zo aan hem zitten denken dan? Aan hun ontmoeting? Kon hij het vriendschap noemen, hij wist het niet. Het was te ingewikkeld. 'Dat is inderdaad moeilijk.' zuchtte hij en knikte even begrijpend. Hij volgde haar blik tot bij de grond, maar daar was niets interessants te zien, dus keek hij weer even rond, voor de zekerheid. 'Maar moeilijk gaat ook.'

Ze keek op. Haar blik gleed even naar zijn schouder, die er nogal verwaarloosd uitzag, maar blijkbaar niet veel meer nodig had om te genezen. Vervolgens keek ze naar hem. Hij leek even rond te kijken. Natuurlijk. Altijd. Ze knikte even, maar zuchtte toen weer. Haar armen liet ze los naast haar lichaam hangen. Ze schudde haar hoofd nu. 'Normaal wel. Maar dit is echt té moeilijk, Joric'.
[Moet eten]

'Wat bedoel je?' vroeg hij een beetje verbaasd terwijl zijn blik dehare zocht. 'Dat we elkaar niet meer mogen zien ofzo?' Hij wist niet of dat wel zo'n shock was voor hem. Hij had in ieder geval niet verwacht haar terug te zien. Toch was het gebeurd. Maar hoe zou het voelen elkaar echt uit de weg te gaan? En elkaar pas op het moment dat ze het dichtst bij de dood stonden terug aan te kijken.

Ze kon de verbazing in zijn stem goed horen en wilde haar ogen weer neerslaan, maar had er niet op gerekend dat ze zo zou kunnen blijven kijken in zijn ogen, haar blik was er niet van weg te slaan. Ze bleef hem dus aankijken en hoorde wat hij zei. 'Wel, in theorie niet', mompelde ze even terwijl ze de hardheid in haar stem niet kon volhouden. 'Hoe kunnen we elkaar dan zien?' Ze fluisterde het nu, haar stem trilde wat. Bang voor de waarheid? Dat hij haar niet wílde zien?

Joic zuchtte en haalde zijn schouders op. 'Geen idee.' zuchtte hij. Hij keek haar nog steeds aan en merkte hoe kwetsbaar ze nu voor hem stond. Alsof ze ieder moment in tranen kon uitbarsten. 'Waarom zo sad? Je kent me niet eens..' hij slikte en voelde diezelfde pijn als hij eraan dacht haar voorgoed vaarwel te moeten zeggen. En hij kende haar evenmin. Joric beet even op zijn lip en sloeg zonder waarschuwing zijn armen om haar heen. 'Het komt wel goed meissie.'

Ze voelde zich slecht. Haar ogen bleven op hem gericht terwijl ze luisterde naar wat hij zei. "je kent me niet eens"; klonk bitterzoet. Ze kende hem niet, maar het weinige dat ze van hem wist, hoe ze een klein stukje van hem had leren kennen, dat beviel haar wonderwel. Ze schudde haar hoofd even. 'Maar ik wil je leren kennen, denk ik, en daar is gewoon geen kans toe, dat is gewoon zo unfair.' Ze voelde hoe hij haar armen om haar heen sloeg en was even verbaasd om zijn actie, maar ontspande zich toen. 'Ik hoop het.' klonk het, terwijl ze ook haar armen om hem heen sleog.

Ze wilde hem blijkbaar leren kennen. Ze wilde dus echt contact met hem. Zelfs in hun situatie. 'Wie zegt dat daar geen kans toe is?' grijnsde hij terwijl hij haar o zo breekbare lijfje tegen hem aangedrukt hield. 'En alles komt altijd goed.' hij glimlachte even om die gedachte. Het was een gedachte die hem overeind hielp als alles tegen zat. Het gaf hem opnieuw moed, zelfs al waren die woorden niet altijd even waar.

Ze glimlachte even toen ze hoorde wat hij zei, opgelucht, hij wilde het blijkbaar ook wel. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en knikte even. 'Kansen genoeg, maar zekerheden..' Ze zuchtte even en slikte toen ze hem hoorde zeggen dat alles goed kwam. Haar broertje, het was ook nooit goedgekomen, haar vader was nog steeds verlamd. Maar dat maakte niet uit. Ze was nu bij hem en voelde zich beter. 'Hm'

Joric keek nog even gespannen rond. Zo mochten ze zeker niet gezien worden. Waarom had hij eigenlijk zijn armen om haar heen geslagen? Om haar gerust te stellen? Of eerder om zichzelf gerust te stellen? Hij voelde haar hoofd opeens tegen zijn schouder rusten en keek even vanuit zijn ooghoeken naar haar. Hij keek nogmaals rond, waarna hij zijn hoofd tegen die van haar liet rusten en met een zucht even zijn ogen sloot. Zekerheden.. Nee inderdaad niet. De enige zekerheid die ze hadden was dat ze flink in de problemen zouden raken moesten ze betrapt worden.

Ze voelde zijn warmte door haar kleding dringen en sloot haar ogen even. Een schok ging door haar heen toen een vogel vlak bij hen landde en de blaadjes knisperden. Ze Liet hem meteen los en keek om zich heen. Haar hart klopte even in haar keel. Ze speurde de omgeving af. Niets. Enkel een vogel die bij hen landde, moest hij nu weggevlogen zijn, zou dat zeker foute boel geweest zijn. Ze had hem helemaal losgelaten en zuchtte even. Ze stond met haar rug naar hem toe.

Hij keek toe hoe ze zich uit zijn greep losmaakte en naar de vogel keek en haar rug naar hem toe draaide. Joric zuchtte en ging terug op het stenen muurtje van de put zitten. Hij liet zijn armen op zijn benen rusten en keek eveneens rond. 'Maak je niet druk, we zijn alleen.' mompelde hij even. Hij keek achter zich, in de put, en liet een hand in het water glijden. Zo fris. Hij maakte kringetjes in het water met zijn vinger uit verveling en keek toen weer op.

Ze schudde haar hoofd even. 'Inderdaad, ik voel me net paranoïde.' Ze draaide zich om en zag dat hij op het muurtje was gaan zitten. Ze keek naar het mos dat tegen het muurtje plakte en ging naast hem zitten terwijl ze met haar vingers aan het mos pulkte. Het zachte plantje deed goed aan haar handen, die ruw geworden waren van de training. Ze keek opzij en zocht zijn blik. Even wilde ze zijn hand vastnemen, maar besloot het dan maar niet te doen..

Jorics blik gleed naar haar hand, die aan het mos pulkte. 'Is het leuk?' grijnsde hij, waarna hij opnieuw rondkeek. Hij was niet bang, maar wel op zn hoede. Hij hield niet zo van verassingen. Even wreef hij over zijn schouder, onbewust, waarna hij terug naar het meisje naast hem keek. Ze zat nog steeds aan het mos te pulken, maar merkte dat haar blik naar zijn hand gleed en daarna naar zijn ogen. Hij grijnsde even, wetend dat ze zat na te denken. 'Waar denk je aan?'

'Leuker dan mijn handen te schaven aan elke muur die ik tegenkom', grijnsde ze even en hield na een tijdje op met het pulken aan het mos en draaide zich om, naar het water. ze had hem zien grijnzen en wist dat hij haar blik gevolgd af. 'uhm, ik vroeg me alleen af.;' Ze grimaste even. 'Of jouw handen ook zo toegetakeld waren', ze grijnsde en glimlachte even heilig. Ze liet haar handen in het water glijden en maakte ze proper. Ze waren rood, een beetje geschaaft, maar voor de rest best wel oké.

Een grijnsje kwam op zijn gezicht en hij wachtte tot ze haar handen uit het water had gehaald en zich terug naar hem had gedraaid. 'Niet echt, ik heb ze daarnet nog gewassen.' grijnsde hij en stak zijn handen grijnzend naar haar uit. 'Voel maar.' plaagde hij, benieuwd naar haar reactie. Er waren wel enkele littekens op te herkennen van vroeger, en enkele schaafwonden. Vast van het boomklimmen. Maar ze waren inderdaad niet heel erg vuil.

Ze glimlachte even toen hij zei dat hij ze net had gewassen en keek naar zijn handen, die hij naar haar uit had gestoken. Voelen. Ze bleef glimlachen en bracht haar handen vlak voor de zijne. Ze liet enkele vingers over zijn rechter handpalm aan, over enkele littekens en schaafwonden, maar merkte op dat zijn handen best zacht waren. Ze deed het zelfde, nu bij zijn linkerhand, en liet haar handen tenslotte op de zijnen liggen, met de palm naar boven. Ze keek naar haar handen, die een tikkeltje rood zagen, en merkte hoe zijn handen groter waren dan dei van haar.

Joric bleef grijnzen toen hij zorgvuldig al haar aanrakingen bekeek en aanvoelde. Met grote zorg inspecteerde ze zijn handen, om vervolgens die van haar op dezijne te laten rusten. Haar vrouwelijke handen waren een stuk kleiner dan die van hem. Maar zo hoorde het volgens hem. Hij sloot zijn handen om die van haar, die een stuk minder goed aanvoelden door de schrammen. Zijn vingers streelden er zacht over terwijl hij zijn blik terug op haar probeerde te richten.

Ze beet even op haar lip toen hij zijn handen om die van haar sloot en voelde een trilling over zich heen gaan toen hij haar handen streelde. Ze zocht en vond zijn blik, en glimlachte even. Hij maakte haar gek, vanbinnen, ze wilde bij hem blijven, ze wilde samen met hem dingen doen die ze altijd al had willen doen, en tegelijk wist ze dat dit 'beperkt' moest blijven. Ze zocht naar woorden, maar vond ze niet, en ze hoopte dat hij haar zou helpen, ze wel te vinden.

Haar handen voelden vertrouwd, en tegelijk zo verkeerd aan in die van hem. Handen van de vijand. Tegelijk die van een vriendin. Hij merkte haar glimlachje op en deed de moeite er ook een op zijn gelaat te toveren. Het was moeilijk, want hij had geen idee hoe hij zich in deze situatie moest voelen. 'Weetje.' mompelde hij terwijl hij zijn blik weer op hun handen liet vallen. Een grijns verscheen opnieuw op zijn gelaat. 'Dat duitse leger kan voor mijn part doodvallen voor mijn neus.' hij keek terug op, naar haar, en glimlachte uitdagend. Als teken dat zijn basis hem niet in de weg zou staan zichzelf te zijn.