Tegenstrijdigheden..

Grijnzend keek hij haar aan. Zonder dat ze het door had plaatste hij zijn voeten achter die van haar. 'Wat krijg ik als het me lukt?' hij deed de moeite niet eens op antwoord te wachten. Hij blies en op hetzelfde moment trok hij zijn voeten naar hem toe, die tegen die van haar haakten, en haar met een ferme klap uit evenwicht bracht zodat ze achterover viel. 'Zie je wel.' hij lachtte even en stond daarna op, waarna hij zijn hand uit stak om haar rechtop te helpen.

Ze bleef nog even uitdagend staan en voelde plots hoe ze onderuit werd gehaald en achterover sloeg. Ze zette haar handen zodat ze niet te hard op de grond viel. 'Valsspeler' mompelde ze even geïrriteerd en nam zijn hand toen om zich op te trekken. Toen ze eenmaal recht stond, liet ze naar haar zin een tel te lang zijn hand vast, en veegde het zand van haar broek. Ze keek weer naar hem en sloeg haar ogen neer.
[Moet gaan]

Joric bleef voor haar staan en voelde toen ze rechtop stond nog steeds haar hand om dezijne. Hij grijnsde en net toen hij haar erop wou terechtwijzen, liet ze los en begon zichzelf een beetje schoon te kloppen. Hij zag een tweetal blaadjes in haar haar zitten. 'Wacht even.' mompelde hij en viste de eerste eruit, die hij op de grond liet dwarrelen. Het tweede zat een stukje vaster in haar haar. Joric mompelde even en kwam nog wat dichterbij om het eruit te halen. Hij ontknoopte het uit haar halen en liet het daarna net als het eerste op de grond vallen. Nu pas merkte hij hoe dicht hij stond en even bleef hij zo staan. Ze durfde hem niet aan te kijken. Waarom? Omdat hij een vijand was? Of omdat hij zich zo dichtbij waagde. Even schoot het hem tebinnen dat ze zo haar wapen uit zijn broek kon graaien. Toch ging hij niet achteruit.

Ze voelde hoe hij een eerste blaadje uit haar haren haalde en merkte hoe hij dichter kwam om een tweede eruit te halen. Ze volgde nog steeds met neergeslagen ogen hoe de blaadjes op de grond vielen. En ze merkte ook hoe dicht hij nu stond. Ze kon hem ruiken. Hij is de vijand. Als hij wilde zou hij haar meteen meenemen naar zijn kamp, als hij wilde, schoot hij haar meteen dood. Maar ergens wist ze dat hij dat niet van plan was. Ze keek, uiteindelijk, op. Naar hem. Hun blikken kruisten elkaar, dit was fout, wist ze. Dit kon niet, of wel? Nee, vast niet.. Moest ze haar hand nu uitstrekken, kon ze zijn wapen jatten, en dat wist hij. En toch, toch week hij niet uit.

Nog enkele seconden bleef hij daar staan. Beseffend dat ze geen doodsangsten bezat, maar toch op haar goede was. En tegelijk niet de stoere meid wou uithangen. Ze leek haar grenzen te kennen. Hij wou zich net omdraaien en vertrekken, om verder niet in de problemen te raken, toen hij niet ver van hen vandaan voedstappen hoorde. Joric verstarde. 'Weg hier.' fluisterde hij en in een snelle beweging klom hij in de dichtbijzijnde boom, de kruin in. Het waren Amerikaanse soldaten die dichterbij kwamen en ze hadden hen opgemerkt! Doodstil bleef hij in de kruin zitten, maar nog voor hij de mannen had kunnen zien, werd een schot gelost. Gemist! Maar van de schrik had hij bewogen en zich zo tot makkelijk doelwit benoemd. Een tweede schot. Joric voelde een helse pijn in zijn schouder en sloeg zijn hand ertegen, terwijl hij zo dicht mogelijk tegen de stam gedrukt stond voor veiligheid. Nu pas zag hij twee Amerikaanse soldaten tevoorschijn komen.

Ze voelde hoe hij zich opspande. Ze hoorde voetstappen. Ze moesten hier weg, allebei. Ze zag hoe hij in een boom klom en haastte zich erachteraan. Toen ze eenmaal in de boom zaten, werden twee schoten gelost. Ze zag hoe Joric geraakt werd door een kogel, in zijn schouder. Schampschot? Misschien. Ze beet even op haar lip en keek hem aan. Ze had gemerkt dat het soldaten van haar kamp waren en riep dat ze moesten stoppen. 'Stop! Amerika, hier!' Ze keek Joric even aan en klom toen uit de boom, met haar handen voor de zekerheid omhoog. 'Ik ben alleen.'

Ashley was achter hem aan geklommen en hij zag tot zijn opluchting dat zij niet geraakt was. Maar voor hij het wist was ze terug de boom uit geklommen en vertelde dat ze alleen was. Joric wist niet waaraan hij dat te danken had. Hij had haar overmeesterd, haar ontwapend en toch, redde ze nu zo goed als zijn leven. Afwachtend keek hij tussen de bladeren en takken door naar het schouwspel onder hem, terwijl hij met zijn hand op de schotplek drukte. Het was niet doodsernstig, maar het bloedde wel.

Ze sprak de soldaten aan en vertelde dat ze even wat wilde denken en straks terug zou komen naar het kamp. Ze liet een kaartje zien en vertelde dat ze niemand van het Duitse leger had opgemerkt in de buurt. De soldaten bekeken haar en merkten op dat ze geen wapen bij zich had. De ene haalde een wapen tevoorschijn en gaf dat een haar. 'Je weet maar nooit.' Ze knikte even en wachtte tot de soldaten uit het zicht verdwenen. Ze had haar eigen kant voorgelogen, en toch voelde ze dat ze iets goeds had gedaan.

Pas toen de kust echt veilig leek, klom Joric uit de boom. Zijn hand was rood van het bloed, afkomstig van zijn schouder, evenals die plek op zijn shirt. Hij leunde tegen de boomstam en keek Ashley aan. 'Bedankt.' mompelde hij en zuchtte. Niet verwacht dat zoiets zou gebeuren. Hij merkte het wapen bij haar op en knikte kort. Ze kon hem zo neerhalen nu, maar Joric verwachtte zoiets niet na deze daad.

Ze stak haar wapen weg en keek naar zijn wonde. Zonder iets zeggen stak ze het geweer weer in haar holster en nam de rugzak van haar rug. Bovenaan zat een EHBOKoffer. Die nam ze eruit en wees naar de boomstam. 'Kom, ik verzorg je.' Ze liep voor hem naar de stam en haalde wat verband enzo uit de koffer, terwijl ze wachtte tot hij er weer aan kwam. Haar blik gleed even over het gebied, hopelijk waren ze nu opgekrast, anders zat ze diep in de problemen.

Joric keek haar even twijfelend aan. Zich laten verzorgen door de vijand? Hij schudde even zijn hoofd en bleef tegen de boom aan leunen. 'Ik denk dat jij al genoeg verkeerd gedaan hebt tegenover je team.' mompelde hij en beet even op zijn lip om de pijn in zijn schouder dragelijker te maken. Joric was al vaker eens geraakt geweest, maar nooit zou hij die pijn kunnen plaatsen in zijn leven. Het was iets wat je liever uit je dag bande.

Ze keek hem even beledigd aan, draaide haar hoofd weg en smeet hem een rol verband toe. 'De handen van een vijand aan je lijf, nooit van je leven, zeker?' Ze mompelde het gefrustreerd en zo dat hj het net kon horen. Gefrustreerd.. waarom? Waren uitzonderingen op de regel te vinden dat je geen 'positief' contact mocht hebben met tegenstanders? Blijkbaar niet. Ze schudde haar hoofd en ging op de stam zitten. En ze gunde hem geen blik meer waardig.

Hij zuchtte diep toen het verband naar zich toegesmeten kreeg. 'Mes excuses, madame.' mompelde hij en raapte het verband op. Hij deed zijn shirt uit zodat zijn bovenlijf ontbloot werd, evenals de wonde in zijn schouder. Echt makkelijk was het niet om jezelf te verbinden, maar hij was niet van plan toe te geven aan haar koppigheden, echter wel aan die van zichzelf. Met een hoop moeite wist hij het verband er redelijk deftig rond te krijgen. Het had beter gekund natuurlijk, maar het was te doen voor even. Hij gooide haar het verband terug.

Ze keek weg, maar zag uit haar ooghoeken dat hij het verband weer terugsmeet. Ze nam het op en rolde de rest op, terwijl ze een blik op hem wierp. En vreemd genoeg, toch niet op het verband. Ze keek weer weg zodra ze het verband had opgerold en stak het terug in het doosje. Haar handen klikten het deksel vast en ze propte het weer op haar rugzak. Ze wierp even een blik op haar broek, een bloedvlekje was erop te zien, waarschijnlijk van Joric, ze had namelijk onder hem gestaan in die boom. Tevergeefs probeerde ze het eraf te krijgen en liet een geïrriteerde zucht ontsnappen.

Joric nam zijn shirt op en trok het aan toen hij naar haar toestapte. Hij nam plaats naast haar op de boomstam en zuchtte. Hij had haar blik gezien, maar had haar niet aangekeken, tot nu. Hij probeerde haar blik te vangen, hij wou haar bedanken voor haar hulp. Maar ze was druk bezig met haar broek. 'Daar ga je niet dood van. het is geeneens jouw bloed.' grijnsde hij en liet zijn blik terug van haar broek naar haar gezicht glijden, hopend dat hij haar blik terug waardig was.

Ze zag op de grond zijn schaduw naar haar toekomen en verlegde haar blik naar voren toen hij naast haar ging zitten en een opmerking maakte over het vlekje dat ze tevergeefs probeerde te verwijderen. Ze Wist dat hij haar zijdelings aankeek en schudde haar hoofd even, waarna ze hem aankeek. Daarnet scheelde maar een haartje, dat wisten ze allebei. Ze wachtte tot hij iets zou zeggen en keek intussen weer naar de grond voor haar;.

'Ik.. ik wou je nog even bedanken.' zei Joric stil. In tegenstelling tot haar hield hij haar blik wel op haar gericht. 'Je hebt dingen gedaan die mijn verwachtingen te boven gingen, maar waar ik je wel dankbaar voor ben.' hij zuchtte toen ze echt niet van plan was hem aan te kijken en voor hij het wist had hij haar kin vast met duim en wijsvinger en draaide haar hoofd rustig in zijn richting. 'Bedankt.' hij keek haar aan en hoopte dat zij het niet meer zou vertikken hem aan te kijken.

Ze luisterde naar wat hij te zeggen had en vond het best leuk dat hij haar bedankte, en toch vertikte ze het te lachen. Tot ze voelde hoe hij haar aan haar kin vast nam en haar hoofd in zijn richting draaide. Ze probeerde nog even weg te kijken, moedwillig. Maar ze wist dat ze in zijn ogen wilde kijken. Haar blik gleed langzaam naar zijn ogen en zuchtte. 'Geen dank.' Ze glimlachte even, wilde haar woorden wat kracht bijzetten.

Joric liet haar los en glimlachte eveneens. Nog even keek hij in haar ogen, waarin hij even wegdroomde. Maar slikte toen en probeerde de stilte te verbreken. 'Uhm..' hij keek even rond en nam toen haar ene hand vast. Hij opende deze met zijn vingers en zijn andere hand plaatste haar wapen erin, waarna hij haar vingers eromheen sloot en haar hand los liet. 'Volgens mij is deze van jou.' zei hij zacht en keek haar terug aan.

Ashley leek even van de realiteit weggezogen te worden, als het ware, de blik die ze wisselden betekende iets. Toen hij iets zei, knipperde ze even met haar ogen en volgde zijn bewegingen. Hoe hij haar hand vastnam, ze openmaakte, en hoe hij het koude metaal in haar hand drukte. Pas toen hij haar vingers eromheen gesloten had, knikte ze. 'Ik denk van wel.' Ze vond een andere plek om het tweede wapen te plaatsen en drukte het in het holster tot ze een klik hoorde. En toen draaide ze haar hoofd naar hem toe, om hem weer aan te kijken. 'Het verband mag je houden, hoor.' Ze grijnsde even.

'Wat een geluk!' lachend legde hij zijn handen samen als bedanking en keek haar toen grijnzend aan. 'Nee hoor, ik bezorg het je binnen een paar dagen terug.' vervolgde hij plagend en merkte dat ze hem nu wel weer aankeek. Hij bleef haar in de ogen kijken en glimlachte. 'Dan heb ik een reden je terug te zien.'

Ze lachte ook. Tot zijn blik de hare weer vond en ze weer enkele ogenblikken van de wereld was. Ze knikte even. Ze wilde hem ook wel weer zien. Ze beet even op haar lip en glimlachte. 'Je begrijpt toch dat je zo de regels overtreedt?' Ze keek hem nog even aan en weer gleed haar blik naar het landschap. Ze voelde zich goed hier, kwam dat enkel en alleen door het landschap of had Joric er ook iets mee te maken, misschien?

Joric haalde ongeboeid zijn schouders op. 'Alsof de regels mij een zorg zijn. ik ga en sta waar ik wil, altijd zo geweest en dat zal ook altijd zo blijven.' met een zelfverzekerde grijns keek hij haar aan en knikte even overtuigd van zijn woorden. Ook hij begon rond te kijken. landschappen zoals zovele. En toch bezorgde het hem een goed gevoel Een gevoel die zelfs zijn wonden liet vergeten.

Ze knikte even. Zijn woorden hadden zelfverzekerd en vol vertrouwen geklonken. Al wist hij dat ze hem wél iets konden maken.. Nog steeds gleed haar blik over het landschap. De bomen lieten haar denken aan haar jeugd. Hoeveel keer had haar moeder haar niet uit de bomen gehaald om haar daarna een enorme preek te geven? Ze wist nog dat ze als straf maar al te graag naar de kelder werd gestuurd? Daar maakte ze zelf parcours voor zich. Ze glimlachte even bij die gedachte.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar glimlachen. Blijkbaar had een gelukkige gedachte haar in zijn macht. Hij wou deze niet verstoren, maar stond toch op. Al was de beweging iets te flets blijkbaar. Hij sloeg even zijn hand tegen zijn schouder toen een pijnscheut erdoor schoot. 'Ik denk dat ik maar eens ga.' besloot hij, al bleef hij veel liever hier zitten. Hij keek omhoog, naar de bomen, en wou er maar al te graag weer in gaan klimmen. Zijn arm leek te schreeuwen van niet, maar wat wou hij het graag. Toch bleef hij nog net braaf op de grond staan.