Tegenstrijdigheden..

Het woud was een gebied aan de grens. Ze volgde een smal padje met enkele overhangende takken. Ze had stevige schoenen aangetrokken, al wist ze dat ze niet al te vuil zou worden, aangezien het een gewone wandeling was. Ze was alleen. Ashley zette elke stap voorzichtig, lette op dat ze niet zou struikelen, lawaai zou maken en de natuur, de dieren of misschien ook mensen te laten schrikken. Ze bukte zich en duwde een tak naar boven, een open plek lachte haar toe. Ze zag in het midden een ommgevallen boom liggen en glimlachte even. Een ideale plek om plaats op te nemen, om na te denken. Traag liep ze erheen, hoopte dat niemand in de buurt was. Ze wist dat ze zich zwak opstelde, maar voor even, heel even, kon het haar niets schelen.
Ze dacht na. Over dat haar ouders nu dachten dat ze op reis was, naar een of ander kamp, een of andere stage. Maar ze was hier. Het trainingskamp. Sinds haar vader terug was gekomen uit het leger, hadhaar moeder besloten nooit of te nimmer hun kinderen iets te vertellen over het leger, ze bannen van dat territorium, dat was hun bedoeling. Haar vader was verlamd teruggekomen, een granaat was vlak bij hem ontploft. Maar haar vader hield nog steeds van het leger, en af en toe, als moeder weg was, vertelde hij een verhaaltje, en Ashley luisterde altijd geboeid. Ze was bezeten geraakt van het leger, en ze had het nooit losgelaten.

Zoals gewoonlijk had Joric de regels doorbroken. Hij was het kamp uit gegaan en wandelde nu rond in het woud. Hij klom in een boom en bleef op een tak zitten, waar hij wel goed uitzicht had. Voor hij het wist werd de stilte doorbroken door voetstappen. Geschrokken keek hij rond en merkte opeens een meisje op. Wat deed die hier? Hij herkende haar niet van in zijn eigen basis, dus dacht hij even dat ze misschien een Amerikaan was. Toch leek ze hem te boeien. Hij hield haar in de gaten en ze ging niet zover van hem vandaan gaan zitten. Vanuit de boom keek hij toe, maar toen hij iets anders ging zitten om haar beter in de gaten te kunnen houden, kraakte een tak waar hij even steun bij zocht af en viel naast de boom neer.

Ze trok net haar knieën op, toen ze schrok van een tak een dof geluid op de grond veroorzaakte. Ze stond traag op en keek om. Traag, het kostte haar moeite om uit haar gedachten te komen. Ze kneep haar ogen samen, volgens haar zat er iemand in een boom ofzo, waardoor zou die tak dan vallen? Ze hield haar hand op het handwapen dat ze bij zich had en trok het traag uit het holster. Ze liep dichter naar de boom toe en haalde even adem. Ze was ofwel in het gezelschap van iemand van haar kant, ofwel van een Duitser. 'Laat je zien' Haar stem klonk iets zachter dan ze gewild had, maar nog altijd dwingend. Haar handwapen had ze op de boom gericht, al was ze niet van plan te schieten voor iemand anders een verkeerde beweging maakte.

Joric zag het meisje opstaan en in het zonlicht zag hij aan haar zij een wapen blinken. Hijzelf had er ook een binnen handbereik en in de tijd dat ze naar de boom liep was hij al via de takken naar de andere zijde van de boom gekropen. Daar klom hij er bijna geluidloos uit en voor het meisje het had kunnen bedenken stond hij achter haar en hield de loop van het wapen tegen haar slaap. Ze kon zijn adem vast in haar hals voelen, hij stond verschrikkelijk dichtbij. 'Ik zou dat maar laten vallen.' siste hij.

Ze hoorde niets, maar plots voelde ze een koud metaal tegen haar slaap. Hier was ze niet op voorzien, ze was nog steeds verdwaasd van de gedachten die ze net had, en haar reactievermogen had waarschijnlijk afgenomen. Of hij was snel natuurlijk. Hij. Een mannenstem klonk vlakbij, een warme adem voelde ze in haar nek. Duidelijk Duitser. Hoe dom was ze ook geweest hier te komen. Gewoon rustig blijven, doen wat hij zegt. Ze liet haar vingers losser, opende haar hand zodat haar wapen uit haar handen gleed. Ze slikte even en keek vanuit haar ooghoeken naar achteren. Maar ze kon zijn gezicht niet zien. Ze zweeg.

Het wapen viel tegen de grond en met zijn voet trok hij het tot achter hem. 'Slimme meid.' Hij bukte zich vluchtig om het wapen op te rapen en zette hetzijne meteen erna weer tegen haar hoofd. 'Amerikaanse, toch?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij haar wapen opborg. Ze was nu niet meteen een bedreiging voor hem. Zijn blik ging over haar lichaam en hij kon niet meteen een tweede wapen ontdekken. Hij ging een tweetal stappen achteruit en liet zijn wapen zakken.

Ze beet op haar tong om niets gemeens terug te zeggen op zijn opmerking. Dat zou wat ergs kunnen uitlokken. Even verdween het wapen van haar slaap, volgens hetgene ze hoorde, raapte hij nu haar wapen op. Zijn vraag vond ze best wel overbodig. Ze voelde hoe hij enkele tellen later zijn wapen liet zakken, en ruimte maken. Ze draaide zich om en keek in de ogen van een oudere man dan haar. Best knap, voor een Duitser, dacht ze snel en ze haatte zichzelf voor het maken van die illusie. Ze keek hem emotieloos aan. 'Duitser, toch?' Vroeg ze een tikkeltje uitdagend op dezelfde toon. Het was gedurfd, maar zo was ze nu eenmaal.

Joric grijnsde om haar vraag. Ze had die van hem niet eens beantwoord, al wist hij het antwoord al sinds hij in de boom vertoefde. 'Echt een slimme meid.' grijnsde hij en borg ook zijn eigen wapen op. Hij was niet bang van haar. Het enige dat hem schrik aanjoeg was de gedachte dat er misschien vrienden van haar in de buurt waren. Hij keek opzij en tot zijn opluching stond hij redelijk dicht bij een boom. Als kind klom hij al in bomen. En ookal had het een keer bijna zijn leven gekost, hij bleef ze als een uitweg gebruiken. Ze kwamen altijd van pas en gaven een mooi uitzicht. Hij besloot zijn aandacht terug op het meisje te vestigen, die nog steeds even ver van hem stond. 'Wat doet een dame hier? En dan nog zo alleen?'

Ze keek even geïrriteerd om zich heen. Zo te zien was hij iemand die met zoiets kon lachen. Toen zijn blik even weggleed, naar een of andere boom, nam ze de tijd om hem te bekijken. Een typische Duitser leek hij niet, maar zoveel had ze er nu ook nog niet gezien in haar leven. Toen zijn blik weer terug naar haar ging, besloot ze hem weer in de ogen te kijken. 'De dame komt nadenken. En heeft geen gezelschap nodig daarbij.' Ze beet zichzelf even op haar tong, vanbinnen, verdorie, alweer te ver gegaan? Ze moest er dringend op gaan letten, het zou haar best eens zuur kunnen opbreken.

Opnieuw verscheen een grijns op zijn gelaat. 'Deze zogenaamde dame heeft pit, lijkt me.' Hij had zijn wapen weer in de hand en liet deze even in zijn hand balanceren terwijl hij haar aankeek. 'Niet iedereen zou dat appreciëren' Daarna stopte hij het weer weg en ging op de stam zitten waar het meisje daarnet had gezeten. 'Heeft de dame ook een naam?' Even keek hij haar uitlokkend aan waarna hij de omgeving bekeek. Het was namelijk voor hem de eerste keer dat hij hier rondliep.

Ze zuchtte even opgelucht toen hij het blijkbaar nog leuk vond ook. Toch besloot ze nu gewoon te antwoorden, hij was namelijk degene die het wapen in de hand had. En niet één, maar twee, en zelfs meerdere, had ze gemerkt, terloops. Ze zag hoe hij met zijn wapen speelde en knikte even. Alsof ze dat niet wist. Tot haar ontzetting ging hij op de plaats zitten waar ze zonet gezeten had. Alweer, een beet op haar tong, het begon haast pijn te doen. Ze merkte zijn blik op toen hij de vraag stelde. 'Ashley.' Ze kwam even dichterbij staan terwijl ze haar blik over het bos liet gaan. 'Heeft de Duitser een naam?' Nu was het zij die hem uitdagend aankeek.

Zijn hand schoot even omhoog toen hij haar hoorde en stak even een vinger naar haar uit. 'Half duitser.' verbeterde hij haar duidelijk, waarna hij zijn hande weer liet zakken en beide armen achter zich plaatste voor steun terwijl hij wat achteruit leunde om haar te kunnen bekijken. 'Joric.' antwoordde hij dan toch haar vraag terwijl zijn blik nogmaals over haar gleed. Hij had vrouwen in het leger altijd al een gek idee gevonden, maar ze was de eerste Amerikaanse die hij hier tegen was gekomen tot nu toe.

Ze keek even op van zijn beweging en knikte.. Half Duitser dus.. Ze zag hoe hij een nonchalante houding aannam en het blijkbaar niet erg vond dat ze zag dat hij haar bekeek. Ze keek hem weer aan. 'Zo, Joric.. Half Duitser, half..?' Ze keek hem even vragend aan. Ze vond het best leuk even afleiding te hebben, al was hij een Duitser.. Half Duitser. Ze wist dat hij niet helemaal Duits was, want Duitsers waren raar gebouwd, vond ze, en deze was dat, moest ze toegeven, helemaal niet. Toch keek ze naar de grond, geïrriteerd. Hoe kon ze ook vriendelijk zijn, tegen een tegenstander? Het leek haar onmogelijk eerst..

'Half ja.' mompelde hij. 'Mijn moeder, een amerikaanse, was zo dom een duitser te trouwen en bij hem te gaan wonen.' hij haalde even zijn schouders op. Het was nu eenmaal niet anders. Hij merkte even haar geirriteerde houding op en grijnsde. 'Valt deze soldaat u lastig, mevrouw?' grinnikte hij, maar bleef gewoon zitten zoals hij zat. Genietend van het weer en zijn gezelschap die zich als Ashley had voorgesteld.

Ze glimlachte even. 'Ja, wie trouwt er nu met een Duitser..' Ze beet opnieuw op haar tong, maar wist dat hij het waarschijnlijk toch niet té erg zou vinden. Ze voelde zich betrapt toen hij vroeg of de soldaat haar lastig viel. Hij had haar irritatie gezien, maar dat was toch wat ze wilde? Ze keek op. 'Deze soldaat zou mij misschien op z'n minst een plaatsje kunnen aanbieden op de stam, aangezien ik hier al even sta.' Ze keek hem nogmaals aan en zuchtte overduidelijk.

Joric knikte instemmend. ''Mijn moeder, blijkbaar.' grijnsde hij daarna en bleef haar aankijken, terwijl hij haar zwijgend aanhoorde. Hij keek even naar de plaats naast hem en toen terug naar haar. Hij wist dat hij een risico nam. Ze kon hem evengoed proberen te overmeesteren om haar wapen terug te grijpen. Tenslotte waren ze niet bedoeld om vrienden te worden. Toch klopte hij met zijn hand even op de stam naast zich. 'Aangezien mevrouw haar beentjes moe worden.'

Ze zag hem even twijfelen. Hij overwoog duidelijk enkele scenario's die zouden kunnen gebeuren. Maar dat was normaal. Toch? Ze zag hoe hij met zijn hand op de stam naast zich klopte en ze glimlachte even, dankbaar. Een glimlach? Waarom? Ze vroeg zichzelf echt af waarom ze naar hem glimlachte. Ze liep traag naar de plaats die hij aangewezen had, en ging zitten. Ze keek even naar opzij en sloeg haar ene been over de andere. Het was gek te weten dat degene naast haar haar elk moment zou kunnen overmeesteren of doden. Misschien was het wel leuk..

Even liet hij voor de zekerheid zijn hand op zijn wapen rusten, maar toen ze gewoon naast hem kwam zitten en rondkeek, liet hij zijn wapen los en plaatste zijn hand weer achter hem. Opnieuw keek hij rond, hopend dat hij niet plots verrast zou worden door vriendjes van Ashley. 'Ik had niet verwacht zoveel meisjes in het leger te zien.' mompelde hij uiteindelijk terwijl hij voor zich uit staarde.

Ze zag hoe hij rondkeek, alsof hij verwachtte dat ze anderen had meegebracht. 'Ik had niet verwacht een half Duitser in een boom te vinden als ik even 10 minuutjes wilde nadenken..' Ze keek hem even van opzij aan en sloeg haar ogen neer. Ze schudde haar hoofd even nadenkend. gelukkig had ze door hem even alle ellendige tegenstrijdigheden uit haar hoofd gehaald. Het was beter zo. Zo was ze rustig, vlak naast de vijand.

Joric grijnsde. 'Ik had ook niet verwacht een Amerikaan te kunnen bespioneren. Laat staan een meisje.' hij keek opzij en even kruistte hij haar blik, waarna hij zijn hoofd weer wegdraaide. Hij ging wat vorover zitten en liet zijn armen op zijn knieën rusten terwijl hij rondkeek. 'Waar wou je over nadenken dan?' vroeg hij uiteindelijk. En even wist hij niet of die vraag wel gepast was.

Ze merkte dat hun blikken kruisten en keek weer weg. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. 'Nadenken?' Ze keek hem even aan.. 'Oh, dat.' Ze vond het raar dat hij het vroeg, maar nu ze toch waren aan het praten, kon ze er maar beter op antwoorden. 'Gewoon, over mensen die me irriteren..' In gedachten verwijsde ze naar haar ouders, maar toch glimlachte ze even toen ze haar hoofd op haar knieën legde.

'Mensen die je irriteren?' grinnikte hij terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar haar keek. Hij zweeg even toen ze ineen kroop en haar hoofd op haar knieën liet rusten. Even betrapte hij zichzelf erop dat hij haar best schattig vond zo, dus wendde hij meteen zijn blik af. 'Over mij dus?' grijnsde hij. 'Gelukkig dat je wapenloos bent. Want ik heb geen idee wat jij met mensen doet die je irriteren.'

Ze knikte even serieus, nog steeds bleef ze voor zich uit staren. Ze grijnsde even. 'Nee, niet over jou!' Ze hoorde wat hij zei en had zin om hem te duwen, zodat hij achterover zou vallen en haar zou vervloeken. Ze glimlachte even bij die gedachte. 'Geen zorgen, mensen die mij irriteren, irriteer ik gewoon terug. Of doe een poging hen te irriteren, wat bij jou niet lukte blijkbaar..' Ze keek weer even opzij liet haar blik even over hem glijden. Ze moest toegeven.. Een tweede indruk was haar goed bevallen.

Joric grijnsde en knikte. 'Ik ben niet snel te irriteren.' grijnsde hij en keek haar terug aan. 'Zelfs niet door iemand die mijn vijand zou moeten voorstellen.' hij ging terug wat rechter zitten en het was hij die haar eerst speels een duwtje tegen haar schouder gaf. 'Maar als dit een vijand moet voorstellen. Pff!' hij maakte even een wuivend gebaar met zijn hand als teken dat hij het maar niets vond. 'Ik blaas je nog omver!' plaagde hij haar.

Ze hoorde zijn woorden en keek hem aan. 'Moet voorstelle?!' ze liet haar benen los en zette haar beide voeten op de grond. Ze voelde een duwtje tegen haar schouder en grijnsde even. Tot ze hoorde dat hij haar omver kon blazen. Ze duwde hem en grijnsde even. 'probeer dan!' Ze stond op en ging voor hem staan. 'Probeer dan!' Daagde ze hem uit.