Rondkijken

Joric was het kamp uit gegaan om even alles te gaan verkennen. Op een rustig tempo liep hij door het woud, het meisje van in de tenten was hem gevolgd, maar een beetje gezelschap vond hij nooiterg. Hij had nog niet erg veel tegen haar gezegd. Niet omdat hij haar niet mocht, maar omdat zijn gedachten nogal vaak afdwaalden. Pas toen hij bij een grote boom kwam bleef hij staan en keek omhoog. Nog voor hij wat zei sprong hij en greep de laagst hangende tak, waaraan hij zich optrok om erin te klimmen. Toen hij een drietal takken hoog was keek hij naar beneden, om te zien als ze zijn voorbeeld zou volgen of beneden zou blijven.

Eliana volgde rustig en grijnsde even toen hij de boom in klom. "Dat kan ik ook hoor" zei ze grijnzend en sprong naar de tak. Ze klom omhoog en klom tot ze bij hem was. Ze keek hem rustig een en even naar beneden. Nee, nooit had ze hoogtevrees. Ze grijnsde even en keek weer naar hem. "Gezellig" zei ze droogjes en grijnsde. Ze leunde tegen de stam en gaapte een. Ze negeerde de pijn in haar knie en keek hem aan.

Grijnzend zette hij zich goed op de stevige tak. Joric hield van in bomen klimmen. Ze boden altijd goed uitzicht en op de een of andere manier bezorgden ze rust in zijn hoofd. Iets wat hij niet vaak had. Zijn gedachten raasden altijd door, als een sneltrein. Hij hoorde enkele vogels tjirpen in de kruin boven zich en glimlachte. 'Inderdaad, gezellig.' grijnsde hij en sloot zijn ogen even, genietend van het zonlicht dat door het bladerdek op zijn gezicht scheen.

Eliana keek hem aan en glimlachtte even. "Ik kan het in ieder geval goed, na zo'n trainingen" zei ze zacht en grijnsde lichtjes. Ze rekte haar even uit en ging zitten. Ze staarde even naar beneden en liet haar vallen. Ze hield haar vast met haar benen en bleef even hangen. Ze deed het zo wel vaker. Ze sloot haar ogen even en keek dan even naar Joric. Ze grijnsde lichtjes en keek even naar de omgeving.

Joric had er geen training voor nodig gehad. Als kind was het zijn dagelijkse bezigheid. En het ging letterlijk met vallen en opstaan. Een keer had het bijna zijn leven gekost. Maar nooit had hij eraan gedacht het op te geven. Altijd zou hij in bomen blijven klimmen, daar was hij van overtuigd. Grijnzend keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Eliana, die er als een aapje bijhing. 'Hoe lang zit je al opgesloten in dat kamp?' vroeg hij toen voorzichtig.

Eliana keek naar hem en grinnikte even. "Hm al wel een tijdje" zei ze rustig en ging weer gewoon op de tak zitten. Ze wist niet zo zeker of ze het verhaal zou zeggen, ach wat. "Eerst hoorde ik bij het andere kamp. Ze waren trots op me. Ik was het enige meisje en kon alles heel goed. Toen hebben de Duitsers mij gekidnapt, nu zit ik hier" zei ze zacht en zuchtte eens diep. Ze haatte de Duitsers eigenlijk maar ze moest. Ze keek hem aan en zweeg. Echt stom vond ze het.

'Dus eigenlijk..' zei hij denkend. 'Eigenlijk hoor je voor de Amerikanen te vechten?' hij keek even verbaasd naar haar en staarde daarna weer voor zich uit. Dat moest raar doen, vechten tegen degene die eerst je bondgenoten, je vrienden, waren. Joric knikte even, waarom wist hij niet, hij deed het gewoon. Waarna een diepe zucht volgde. 'Dat spijt me voor je.' zei hij zacht, zonder op of om te kijken.

Eliana knikte zacht. "Ik ben er al wel overheen" zei ze zachtjes en glimlachtte. Ze keek rond en dan weer rustig naar hem. Hij was best wel aardig. Ze grinnikte even en liet haar zakken. Ze sprong uit de boom en ging ertegenaan zitten. Even keek ze naar boven naar Joric en dan even rondom haar. Ze gaapte weer en sloot krot haar ogen. Ze dacht weer even aan Brian en alle andere dingen terwijl ze verder niet echt op Joric lette.

Plots schrok Joric op. Niet veel verder dan waar zij zaten vlogen enkele vogels luid op vanuit bosjes. Hij hield zich muisstil en hoorde stemmen die kant uit komen. 'Eliana!' siste hij, waarna hij de tak boven zich greep en verder omhoog klom, waar de kruin van de boom hem uit het zicht zou houden. Toen hij een stuk hoger was keek hij naar beneden en nog net zag hij haar tussen de takken en bladeren door. Hij hoopte dat ze door zou hebben dat ze hier niet alleen waren.

Eliana keek op en hoorde Joric. "He wat?" vroeg ze en keek omhoog. Ze keek rond en zag iets bewegen. "Shit" mompelde ze en sprong naar een tak. Ze klom erin en keek zwijgend naar de grond. Ze hadden haar misschien gezien want ze was erg laat omhoog geklommen. Ze hoopte maar van niet al wist ze niet van welk kamp het was. Ze wist niet eens wie of wat er was!

[inspi]

Joric zag haar nog op het laatste moment de boom in springen. Hij vloekte even binnensmons en probeerde tussen de bladeren door vormen te herkennen. Dat ze niet alleen waren, was zeker. Maar ook hij had er geen idee van wie er in de buurt was. Hij hoopte dat ze hen niet opgemerkt hadden en gewoon verder zouden trekken. Hij zette zich wat beter op de tak, maar voelde deze plots lichtjes kraken. Geschrokken trok hij zich op naar de volgende, waardoor ook bij hem vogels zich uit de voeten maakten. Zwijgend en bewegingloos bleef hij afwachtend daar zitten.

Eliana bleef zitten en staarde rond. Ze zag niet veel en zweeg. Even keek ze naar Joric en dan naar beneden. Ze hoopte echt dat ze haar neit gezien hadden en dat ze weer snel weg zouden zijn. Het meisje staarde naar beneden en zweeg. Ook bleef ze heel stil zitten om echt niets geluid te maken.

Doodstil zittend keek hij naar de beweging. Uiteindelijk kwamen enkele soldaten tevoorschijn en Joric wist al snel dat ze niet aan hun kant stonden. Tot zijn opluchting vonden ze niks en keerden terug. Toen hij dacht dat ze wel ver genoeg waren, kwam hij weer wat meer naar het meisje toe, weg vanuit de kruin van die boom. 'Dat was nipt.' zei hij rustig terwijl hij terug plaats nam op een hopelijk stevige tak.

Eliana keek naar beneden en voelde de tak krakken. Ze hield haar vast en toen de soldaten weg waren sprong ze naar een andere tak. De tak krakte en viel. Gelukkig was ze eraf gegaan. Ze keek rond en dan weer naar Joric. Ze knikte even. "Inderdaad" zei ze zacht en zuchtte even opgelucht. Ze keek weer een tijdje naar de grond en haalde even diep adem. Ze keek weer naar Joric.

Joric knikte nog even en toen hij zeker wist dat het gevaar geweken was, klom hij uit de boom. Hij keek even naar het meisje en grijnsde. 'Ik ga nog even de rest verkennen. Ik wil niet dat jij door mij in de problemen raakt, dus misschien ga je beter terug.' hij stak nog even zijn hand op, waarna hij door het struikgewas zich een baan vormde om de rest van het gebied eens te gaan bekijken.