Wonden verzorgen.

Een jong meisje uit het leger liep naar de waterput. Ze kwam net van de training en ze zat onder de wonden. Ze ging op de rand zitten en nam er water uit via de emmer. Ze deed de handschoenen, beschermers en verband eraf en goot het koude water over de wonden. Ze voelde hoe alles prikte. Ze slikte even om niet te gaan schreeuwen ofzo. Ze gooide de emmer terug en bleef wel zitten. Ze keek even naar de wonde op haar knie en zuchtte. Ze maakte het iets droger met het verband. Hetzelfde deed ze bij de schaafwonden op haar hele lichaam en de wonde op haar elleboog. Ze keek rond en hoorde iets. "Wie is daar?" vroeg het meisje met haar warme zoete stem terwijl haar blauwe ogen rondkeken.

Een jongen van de andere zijde kwam aan lopen. Zijn handen zaten onder het bloed en hij was helemaal vuil. Toen hij iemand hoorde praten balde hij zijn vuisten en zag een meisje zitten, die had hij nog niet gezien in hun kamp. Was ze dan een van de slechte? Hij haalde zijn schouders op en wandelde naar het water. Zijn vuilblonde krullen vielen juist niet voor zijn ogen, maar weldra zouden die worden afgeschoren hij wist wel hoe dat er aan toeging. Dat had hij er voor over, hij moest op een of andere manier op het strijdveld raken dat moest gewoon zo.

Eliana keek op en zag de jongen. Hij was erg vuil, misschien iemand van het Amerikaanse kamp? Ze keek hem even aan en kort weer naar haar knie. Ze zweeg en keek kort rond. Ze keek weer naar de jongen. Zou hij het erg vinden? Dat ze iemand van het Duitse kamp was? Ze hoopte natuurlijk van niet maarja. "Hoi" zei ze zacht met haar warme zoete stem tegen de jongen. Nee zijzelf was niet zoals de generaal, echt slecht. Ze wilde liever vrede, maar natuurlijk werd ze gedwongen mee te doen. Ze moest het dus wel doen.

Brian stak zijn handen in het water, de kleine wondjes prikte hard maar hij moest doorbijten. Hij wou erkenning door het leger en daar zou hij dan ook ver voor gaan. Toen hij een stem hoorde keek hij meteen naar het meisje. Kort glimlachte hij naar haar en knikte vriendelijk. Brian spande hand op en het water spoelde al het vuil van zijn handen, maar het deed pijn. Hoewel de jongen daar geen enkel teken van gaf. Na een tijdje haalde hij zijn handen uit het koele water en staarde er even naar. Irritante adjudant ook. Kort keek hij naar het meisje en staarde dan het water weer in. De jongen moest niets hebben van het andere kamp, gewoon om het feit dat een van hen zijn broer had vermoord in de strijd.

Eliana keek de jongen aan en keek even naar zijn wonden. Ze zag dat hij niet zoveel van haar aantrekte, ergens begreep ze het wel. Ze stond op en kwam bij hem staan. "Ik snap best waarom je niet met me wil praten. Ik sta misschien bij de Duitsers maar ik word gedwongen. Ik wil liever vrede dus. Maar als jij het wilt" zei ze dan en ging weer zitten. Als hij niet met haar om wilde gaan moest hij het zelf weten. Hij moest niet denken dat ze iemand zoals de generaal was ofzo, nee zo was ze juist helemaal niet!

Hij keek haar aan en stak zijn hand op om haar het zwijgen op te leggen. Ze waren hier niet alleen dat was zeker. Maar degene die hier waren konden hem nog wel eens schaden. Hij bracht zijn hand naar zijn mond en stond op en wandelde naar achter. Als er iets was en dat was iets van haar kant mochten ze hem niet zien. Hij hurkte neer en wachte tot de soldaten tevoorschijn zouden komen en inderdaad dat gebeurde ook. Enkele vrouwen en mannen kwamen naar de poel en brabbelde wat in het duits tegen elkaar. Een taal die hij dus niet kende. Maar hij moest gaan uitkijken, de kans dat hij gevonden werd was groot, en dat er dan wat gebeurde met hem was voorspelbaar.

Eliana keek hem aan en merktte de mannen en vrouwen. Ze zweeg en keek weer naar Brian toen ze weg waren. "Ze zijn weg" zei ze kalm en keek hem aan. Ze keek rond en weer naar hem. Nu was er niemand meer, ze hoorde niets. Ze hoorde alleen haarzelf en de jongen. Ze stond op en voelde de pijn in haar knie. Ze keek ernaar en dan naar de jongen. Ze zweeg en was nieuwsgierig wat hij op haar woorden zou zeggen. Zou hij nog steeds zo doen of zou hij nu wel met haar praten?

Brian staarde een tijd voor zich uit en stond dan op en kwam uit zijn schuilplaats. Hij keek het meisje dat voor hem stond aan en glimlachte heel kort naar haar. 'Een duitser die vrede wilt? Goeie grap.' Bromde hij naar haar. Tuurlijk bedoelde hij het nog iets vriendelijk maar zo kwam het er niet uit. Hij was niet vergeten wat er jaren terug was gebeurd. Nee, voor hem moest elke duitser sterven. Gewoon om de dood van zijn broer te wreken. 'Het ligt niet aan jou dat ik zo doe, gewoon al de duitsers in het algemeen.' Zei hij tegen haar en staarde naar de grond. Deze jongen behoorde toe aan het rode, het witte en het blauwe, een echte vaderlandstrijder was hij. En dat zou hij ook altijd blijven.

Eliana keek hem aan en glimlachtte even. Ze hoorde de woorden en zuchtte even. "Denk je echt dat ik in het leger wil? Dat ik wil vechten?" zei ze en zweeg. "Ik ben zelf Amerikaans maarja" zei ze zacht en dacht aan wat er ooit gebeurd was. Ze schudde de gedachte weg en keek hem aan. "Is er dan iets gebeurd misschien?" vroeg ze voorzichtig en wreef even over haar knie. De wonde had ze niet op tijd kunnen wassen dus was ontstoken, verdorie. Ze keek hem weer aan en zweeg. Als hij het niet zou vertellen was er vast iets gebeurd, dan vond ze het ook niet erg en begreep ze wel waarom hij het niet zei.

'Je bent zelf een amerikaan. Wat doe je dan in godsnaam bij de moffen?' Brian fronste even en keek haar even aan. Wat deed ze daar in godsnaam ze kon beter naar het andere kamp komen maar dat ging niet. 'Ze hebben mijn broer vermoord.' Mompelde hij en staarde naar de lucht. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar haar maar dat merkte je niet door de zonnebril die hij droeg. Hij kruiste zijn armen en zuchte even. 'You're brother was killed in combat, he was one of those brave soldiers that didn't know fear or pain. He fought for his country, he served good. But the greatest man die young. America mourns for the dead of al those soldiers' Dat waren de woorden die de president had gesproken. Door die woorden wist hij gewon dat hij ook het leger inging.

Eliana keek hem aan en zuchtte even. "Ik was eerst bij jullie leger maar" begon ze en zweeg. "Ze hebben me ontvoert en gedwongen voor hun te werken" zei ze zacht en keek hem aan. Ze keek even rond en dan weer naar hem. "Wat erg" zei ze zacht en pakte opeens zijn hand. Zachtjes kneep ze erin en ze keek hem aan. Ze liet hem los en zette een stap achteruit. "Sorry" mompelde ze zachtjes en keek even naar de grond. Dat deed ze vaker om iemand te troosten maar hij had het misschien niet zo graag.

Brian luisterde naar haar en voelde het zachte kneepje in zijn hand,meteen sloeg hij zijn ogen neer. Waarom deed ze dat? Kort schudde hij zijn hoofd en staarde een tijd voor zich uit. 'Ik kan je niet beloven dat als we elkaar in de strijd tegen komen dat ik je laat gaan. Zij die een wapen hanteren tegen de vlag van Amerika verdienen om te sterven. Dus als ik jou was, ik zou terug gaan naar ons kamp of een kans oplopen dat je omver word geknald door ons.' Zei hij tegen haar. Het was jammer dit te zeggen maar in een gevecht schoot je op de vijand of je die nu kende of niet, dat was de weg die hij nam en al de andere. En daar zou niets aan veranderen voor zover hij wist. Oorlogswetten moesten gevolgd worden in tijden van oorlog.

Eliana keek hem aan en knikte. "Ik moet blijven, als ze me vinden dan ben ik dood" zei ze zacht en zuchtte diep. Ze dacht aan de woorden die ze tegen haar hadden gesnauwt. Ze schudde de gedachte weg en keek hem weer aan. "Ik ben trouwens Eliana" stelde ze haar zacht voor en glimlachtte lichtjes. Ze keek even rond en dan weer naar hem. "En die kneep was een beetje om je te troosten, om te steunen" zei ze en glimlachtte lichtjes. Ze keek rond en kort naar haar knie. Al snel richtte ze haar blauwe ogen op hem.

'Ze vinden je niet in ons kamp. En sterven doen we toch allemaal hier dus ja.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders even op. Kort keek hij naar de lucht en hoorde wat ze allemaal zei. 'Brian O'connel,' Stelde hij zichzelf voor aan haar. Hij keek omzich heen, het was al bijna avond. Dus hij moest normaal al terug gaan naar zijn kamp. 'Ik moet eigenlijk voor zonsondergang in het kamp zijn. Ik zal je vast nog wel eens zien, hier of op het slagveld.' Zei hij tegen haar. Dan kraakte hij zijn vingers en wandelde rustig weg. De jongen was al gauw verdwenen van bij de waterput en zorgde er dan ook voor dat hij niet gevolgd zou worden.

Eliana keek hem aan en haalde haar schouders op. "Ik zie wel" zei ze kalm en keek rond. Ze knikte nog naar hem en liep ook weg. Ze zou maar eens naar de verzorgkamer gaan want een ontsteking kon snel erger worden bij de andere trainingen. Even keek ze achterom en liep dan verder, weer terug naar haar kamp.