A soldier or a failure

Brian stond aan het banden parcour en staarde er even naar. Na die banden was er de grote muur. Het was zijn eerste training als een soldaat. Een soldaat streed voor zijn vaderland, hij streed voor het rode, het witte en het blauwe, maar ook voor zijn broer die gesneuveld was in de oorlog. Maar kon hij het wel aan het soldaat zijn, of was hij die ene mislukkeling.Hij smeet de sigaret weg en keek kort naar de Adjudant. 'Komop, we hebben geen dag de tijd.' Bromde hij kwaad. Brian snoof even en zette het dan op een lopen door de banden en spande elke spier toen hij daaruit was ontsnapt. Hij keen naar de muur en rende daar krachtig op af, hij greep het touw vast en klom zo naar boven, dan plaatste hij zijn handen die al open lagen boven op de muur. Er verschene kleine wondjes op zijn vingers door de stenen muur die door zijn vel sneed.

George kwam naar de trainingsweide, hij moest ook trainen, hij was dan wel hoger dan andere soldaten, maar hij moest ook worden klaargestoomd voor een oorlog. Hij ging naast de Adjudant staan. 'Goeiemiddag heer.' Zei hij rustig hij keek naar een jongen die op de muur klom. 'Begin maar met de stormbaan, hier zijn teveel soldaten.' Bromde hij. George liep op zijn gemak naar de stormbaan, maar dat veranderde toen de adjudant naar hem begon te schreeuwen 'Schiet op!' Meteen begon hij te rennen, dook voor het net en ging er in een razend tempo onderdoor, zijn uniform werd er vies van, maar wat boeide hem dat? Toen hij er onderdoor was kwam hij bij een soort kloof waar een touw overheen was gespannen. Hij nam het touw vast en ging hand voor hand naar de overkant. Hij wou naar de volgende oefening, maar blijkbaar was hij niet snel genoeg geweest. 'Opdrukken! Dat kan sneller!' Beveelde de adjudant hem. Hij begon met opdrukken, en toen hij klaar was begon hij weer van voren, waar hij de jongen tegenkwam die net nog op de muur was geklomen.

Brian keek even naar de man die achter hem stond en knikte. Dan rende hij ervandoor en dook op de grond en kroop zo onder het net door, zijn handen zaten onder het bloed maar opgeven deed hij niet. Alles gebeurde snel want zodra hij ook maar iets doorhad was hij er al onder door hij rende naar het touw. Hij sprong der naar toe en ging in een gevorderd tempo naar de overkant. De volgende oefening was rennen. Hij begon op een snel tempo te lopen maar echt lang was het niet. 'O'connel opdrukken! Nu!' Brulde de adjudant naar hem toe meteen zette hij zich in een opdruk houding en begon. Zijn handen deden veel te veel pijn maar hij moest door.

Als kind had ze andere dingen gedaan dan haar vriendinnen. Toen zij met poppen speelden, probeerde zij een AK47 te winnen op de kermis en zo haar eigen missies te volbrengen. Haar ouders echter, moedigden dit wel het minste aan en hierdoor begon ze paard te rijden en aan ballet te doen. Ze haatte het. En nu was ze zogezegd voor een tijd naar Amerika, een balletstage. Ja, tarara. Ashley had op het internet verschillende advertenties gezien. Het leger zocht leden. Ze wist dat ze een meisje was en ze zo waarschijnlijk niet goed geaccepteerd zou worden, maar ze nam geen blad voor de mond. Ze keek bewonderend om zich heen toen ze de trainingsweide opliep. Dé plek om iemand te vinden die haar zou introduceren, niet? Ze hoorde geroep en liep in de richting van het geluid. Een jongen en een man, druk bezig met de training. Ze wilde hen niet storen, maar toch haalde ze even diep adem en sprak de Majoor aan. 'Ashley Dillen meldt zich op het kamp, meneer.' Ze rechtte haar rug even.

Brian deed verder met pompen tot zijn armen hem niet meer konden dragen hij drukte zich nog een maal op en stond dan op. De adjudant keek hem woedend aan. 'O'connel zei ik om te stoppen.' Riep de man naar hem toe. Brian fronste en schudde zijn hoofd. 'Wel wat sta je hier dan nog idioot!?' Riep de man. Kort balde de jongen zijn vuitsen en keek op toen hij een meisje haar naam riep. Een meid? Wat deed die hier? Kort schudde hij zijn hoofd en rende naar de nettten en dook weer op de grond. Hij kroop vlug onder alle netten door die over de weide gespannen stonden.

Haar blik gleed even over de jongen , die meteen doorverwezen werd door de man. Op een.. aparte.. Manier. Ze zette haar rugzak op de grond en nam er een brief uit. Ze liet die zien aan de man. 'Ik geloof dat u waarschijnlijk verrast bent een meisje hier te zien, maar u zult er geen spijt van hebben, moest u me aanvaarden.' Ze keek hem even zelfverzekerd aan. Ze zou haar best doen, ze hield van zich inspannen, zelf van vuil wordne, wat je niet meteen zou zeggen van haar. Ze deed haar haar in een staart en keek de man benieuwd aan. Waren ze hier vernieuwend of eerder conservatief?

Een jong meisje liep aan de andere kant. Er was een terrein voor de jongere soldaten. Ze was zowat het enige meisje van die groep. Ze keek even naar de anderen en hoorde haar naam. Ze keek op en zag de adjudant kwaad kijken. Ze slikte en rende snel verder. Ze keek naar de muur en sprong. Ze pakte het touw vast dat sneed aan haar handen. Ze klom met al haar kracht naar boven en sprong weer naar beneden. Ze kroop onder het net en werd al snel helemaal vuil, wat maakte het uit! Ze rende verder en kwam weer terug. Ze zweette en hing onder het bloed, modder. Ze hoestte even en zag de adjudant een andere naam roepen. Dit was zo zwaar.

Brian kroop nog steeds onder de netten door. Maar hij was er bijna uit, al snel stond hij aan de andere kant. Hij rende naar de muur ditmaal was het zonder een touw. Hij sprong op en plaatste zijn handen op het vlakke stuk van de muur en duwde zich op. Zijn gezicht vertrok even van de pijn maar hij moest verder. Hij sprong naar beneden en zag dan weer een banden parcour, daar begon hij dan ook maar mee. In de verte zag hij een klein meisje staan. 'Wat the hell doet die hier.' Bromde hij inzichzelf en deed dan verder. Maar weer was hij te traag volgens de adjudant. 'O'connel sit ups nu!' Gilde de man naar hem toe. Meteen liet Brian zich op de grond vallen en begon aan de sit ups. Het was warm, en aangezien hij zijn vest van thuis nog aan had beterde het hier niet op, want uit doen mocht je die niet.

Het meisje hoestte weer en zweeg. Ze voelde haar echt slecht. Ze was hier geboren, haar moeder had zichzelf echt doodgewerkt. Ze keek even naar de jongen en keek toe. Die adjudant was even erg als die van haar. Opeens hoorde ze haar naam en schrok ze wakker. De adjudant kwam aangelopen en pakte haar vast. "Leer eens opletten jij!" siste hij kwaad. Laila keek weg en zuchtte. Hij liet haar los en duwde haar vooruit. Ze slikte en rende meteen naar de muur waar ze met veel pijn over klom. Ze landde niet echt goed op de grond en zuchtte. Ze kroop onder het net en voelde hoe haar lichaam over de stenen schuurde. Ze rende weer terug en manktte een beetje. De adjudant keek even kwaad en ging verder. Ze zuchtte en keek kort naar de jongen en dan naar de rest.

Bij elke sit up die hij deed zag hij het jonge meisje verschijnen. Wat deed ze hier ze was veel te jong voor in het leger vond hij zelf. Als zijn zus hier zat dan zou hij gewoon zot worden. Hij stond op en keek de adjudant aan en bracht zijn hand naar zijn hoofd. 'Zozo denk je dat je al genoeg hebt gedaan? Fout O'connel. Je moet nog meer dan de helft afleggen.' Bromde de man naar hem. Brian liet zijn hand zakken en snoof even. Dan rende hij ervandoor richting de waterpoel waar hij doormoest. Maar eerst smeet hij zijn vest tegen een barak aan en zo sprong hij het water in, water doorkliefde zijn kleren de kou pakte hem op zijn longen. Maar nog steeds moets hij door. Maakt niet uit wat! Opgeven voor de ogen van de adjudant deed hij niet, hoewel hij wist dat dat het was wat die juist wou.

Laila keek even naar de jongen en keek snel naar de rest. Nee ze wilde niet weer gestraft worden, niet weer geslagen worden. Ze rilde even bij de gedachte en rende weer verder toen ze haar naam hoorde. Ze was echt doodmoe. Ze klom over de muur en viel er bijna af. Ze sprong eraf en kroop weer onder het net. Haar wonden die al open lagen door de stenen werden erger. Ze werden vuil. Ze rende mankend terug en trilde. Ze ging even zitten en keek naar de jongen tot ze een klap voelde. Ze deinsde achteruit en krabbelde snel achteruit. "Laila! Heb ik gezegd dat je mocht zitten? NEE!" siste hij gemeen. Laila zweeg en keek hem aan. De adjudant snoof en gaf haar nog een harde klap. Ze voelde de gemaakte striemen branden en stapte achteruit. "S s sorry" bracht ze uit met trillende stem. De adjudant trok haar ruw naar de rij. "Hou je hoofd erbij en blijven staan" zei hij nog en ging weer weg.

George herpakte zijn oefening, deze keer deed hij alles wel snel genoeg, maar hij zag hoe de adjudant de anderen behandelden. De jongen had wonden, het meisje was te jong en het andere meisje was nog niet begonnen. Zelfverzekerd liep hij op de adjudant af. 'Gun ons wat pauze.' Zei hij rustig, hij wist hoe leuk het was om mensen te laten zwoegen, maar als ze niet meer konden hadden ze rust nodig. 'GEEN tegenspraak! Straftraining voor jou!.' Siste de adjudant kwaad. George bleef staan. 'Nooit.' Verdedigde hij zichzelf fel. 'We zijn al lang bezing, en ik vind dat we rust nodig hebben.' Zei hij kwaad. 'NU!' Riep de adjudant tegen hem. George begreep dat het geen zin had om er tegenin te gaan, hij nam zijn rugzak en ging rond de trainingsweide rennen. Daarna 100 push-ups en 100 sit-ups. Dan optrekken aan het klimrek en tot slot de hindernisbaan 10 keer doen. 'Klootzak.' Gromde hij kwaad terwijl hij begon met rennen.

Brian hoorde vanalles maar hij deed verder. Hij rende naar het klimrek en begon zich op te trekken. Dit was zijn laatste oefening honderd keer optrekkenijn . Hij deed zijn oefening maar de laatste 20 vielen hem zo zwaar, elke keer leek hij wel weer weg te glijden. Maar zo koppig dat hij was dit moest hij nu eenmaal kunnen. Maar de laatste lukte hem niet meer hij zakte gewoon als een pudding in elkaar. De adjudant keek hem kwaad aan en snoof. 'Slapjanus O'connel. Maak dat je opstaat!' Brulde de man naar hem toe. Brian keek hem woedend aan en trok zich met behulp van een paal omhoog. 'Noem je jezelf een soldaat, je bent eerder een klein kind!' Begon de man te tieren. Brian keek hem aan en snoof. 'Ik ben nog een kind.' Mompelde hij. 'Wat zei je?!' 'Ik zei dat ik nog een kind was druiloor.' Riep Brian naar hem toe, meteen kreeg hij een harde klap in zijn maag waardoor hij dreigde in elkaar te zakken. 'Is dat alles!' Riep hij naar de adjudant. De man gaf hem nog een harde klap tegen zijn kaak en dat ging erover. Brian gaf hem een harde klap terug maar werd dan tegen gehouden, twee mannen gooide hem tegen een muur aan en liepen weg, eveneens als de adjudant.

Het meisje hijgde en keek even naar de majoor die tegen de adjudant sprak. Ze keek ernaar en zag toen de jongen. Ze rende erheen en negeerde alles. Ze knielde bij hem neer. "G g gaat het?" vroeg ze lichtjes geschrokken. Ze hoorde toen de adjudant die haar trainde en slikte. "Ik moet terug, sorry" mompelde ze zacht en rende snel terug. De adjudant liep weer naar haar toe en greep haar vast. "Blijf bij je training, hup!" riep deze kwaad en duwde haar op de grond, net op een grote steen. Laila schrok en voelde een open wonde tegen de steen. Ze krabbelde overeind en tranen stonden in haar ogen. Ze stapte iets weg maar zag de kwade blik. Meteen rende ze weer verder en sprong op de muur via het touw. Haar knie schuurde over het hek en ze snakte even naar adem. Ze viel van de muur en voelde een pijnlijke steek in haar arm. De adjudant werd steeds kwader..

George werd nu ook kwaad, je soldaten streng behandelen, oke, maar ze MIShandelen, dat kon niet. Hij liep naar de adjudant. 'Doe normaal!' Snauwde hij. Hij gaf de man een flinke mep op zijn kaak. Deze reageerde en probeerde terug te slaan, maar George ontweek zonder moeite. 'Er zijn adjudanten geweest die me wél goed getraind hebben.' Zei hij met een valse grijns op zijn gezicht. Hij zag enkele soldaten op hem afkomen. Hij draaide zich om. 'En wat nu jongens?' Vroeg hij, hij wist dat hij hoger dan hen was en hij kon hen ook straftraining geven, niet nu, want nu moest hij zelf trainen. De soldaten draaide zich schouderophalend om. George ontving een mep van de adjudant. 'Blijf met je vuile tengels van me af!' Riep hij kwaad, hij schopte de benen van de adjudant onder zijn lichaam vandaan waardoor hij viel. 'De training is voorbij mannen omkleden.' Zei hij rustig. Hij keek naar de adjudant. 'Bek houden jij.' Zei hij met een valse grijns om zijn gezicht. Hij wist dat hij dit niet kon maken, maar de adjudant moest ook weten dat hij zijn soldaten niet mocht mishandelen.

Brian keek kort naar het meisje en snoof toen ze weer vertrok. Hij spuwde bloed uit en keek naar alles wat er gebeurde. De jongen krabbelde recht en keek even naar de majoor en de adjudant.. Toen er werd gezegd dat de training voorbij was keek hij kort naar de twee meisjes en liep naar de plaats waar zijn vest lag. Die greep hij dan ook vast en wandelde naar het hek en duwde dat open. De jongen verdween van de weide alles en iedereen achterzich latend. Kort streek hij langs zijn mond en veegde het bloed weg. Zou zijn broer dit ook hebben moeten doorstaan? Kort schudde hij zijn hoofd en liep weer verder. Nog steeds was hij geirriteerd, en dan kon je maar beter weg blijven.

Laila krabbelde met moeite overeind en snoof zacht. Ze had veel pijn aan haar arm. Ze liep snel langs de twee en negeerde ze. Ze voelde haar nu echt slecht, was ze maar nooit geboren. Nog steeds stonden de tranen in haar ogen en rende ze weg. Ze wilde even alleen zijn, weg van hier. Weg van de adjudant, weg van de pijn. Ze keek heel even achterom en rende verder..

Het hele schouwspel had ongeloof bij haar achter gelaten. Ze schudde even verwoed haar hoofd toen ze ze zag weglopen. Haar beide vuisten waren gebald. VOelde hoe ze rood werd en vervolgens naar de man liep, maar zich op tijd weer omdraaide. Ze zou zeker niet mogen deelnemen, het leger zou haar uitsluiten voor een tijdje. Ze liep naar de jongen die de man had tegengesproken en keek hem even aan, nog steeds een beetje verwonderd van wat er gebeurde. Zelf kon ze er tegen mensen te zien strijden, mensen zien alles geven, maar dit, dit was anders. Dit was ziek. 'Goed dat je opkwam. Het vergt veel moed.' Ze stak haar hand uit, wilde zich voorstellen. 'Ashley, ik kwam kijken voor een opleiding..'

Brian keek naar het meisje dat hem aansprak en glimlachte kort. Hij nam haar hand vast en schudde die even. 'Brian O'connel. Ik hoop dat je een goeie keuze hebt gemaakt als je je hier wilt bijvoegen.' Zei hij tegen haar en liet dan haar hand los. Ze was een vier jaar ouder als hem dat kon je wel zien. Maar had ze het inzich om zich bij het leger te voegen. Veel vrouwen in het leger kende hij niet maar het zou hem niet verbazen als deze zich erbij voegde.

[Sorry, flutpost]

Ze schudde zijn hand. 'Ashley Dillen.' Ze knikte even toen ze hoorde wat hij zei. 'Is het altijd zo? Ik had het me zwaar voorgesteld, maar dit gaat erover.' Ze keek even het terrein over en schudde haar hoofd. Haar vader.. Hij had haar vroeger af en toe, stiekem, verhalen verteld over trainingen in het leger. Maar ze leken allesbehalve hierop. Het leger was deels ook een hechte groep die moest gevormd worden, maar dit was individuele afmatting, volgens haar. Ze keek even bedenkelijk. Ze wist waarvoor elk toestel diende, haar kamer was zowat een legertuin geweest, toen ze klein was, nog vóór haar moeder die ruïneerde.

'Meestal wel Ashley, en zeker als je oftewel nieuw bent, oftewel als je niet in goede papieren staat bij hem. Het mindert, niet veel, maar het mindert.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouder op. Het leger hier was hecht, misschien niet zo hecht als op hun thuisbasis of in hun posten in Irak, maar het was wel hecht. Op hun eigen manier. 'Geloof me, je hebt nog niets gezien hier sturen ze de nieuwelingen altijd heen. Meestal om hun gewoon weer te laten weg lopen, of gewoon om de angst in je ogen te zien.' Zei hij tegen haar. Hij haalde een pakje sigaretten tevoorschijn en stak er een op. Brian wist niet of ze rookte dus borg hij zijn sigaretten maar weer op.

Ze keek hem even aan en luisterde naar wat hij zei. Ze kreeg een raar gevoel in haar maag toen hij een sigaret opstak. Het was alweer een tijd geleden dat ze nog de smaak van tabak had geproefd. Haar blik gleed er even heen., maar toen wendde ze die weer af. Ze liet haar blik even rusten op de banden terwijl ze nadacht. Ze voelde een grote drang om zich erbij te voegen, maar veel tegenstrijdigheden zaten verborgen onder die gedachte. Ze zou er alles aan willen doen die weg te krijgen, maar makkelijk was nu eenmaal anders. Weer keek ze Brian aan. 'ik denk dat ik het erop ga wagen.' uit wraak, vulde ze er in gedachten nog bij aan.

Brian staarde naar de grond en dacht even aan zijn broer en balde zijn vuisten zonder het zelf op te merken. Dit deed hij voor hem, en deels voor het land. Als er iemand trots op hem moest zijn was het zijn broer. 'Ik denk dat ik het erop ga wagen.'Hoorde hij haar opeens zeggen. 'Wel zou ik je mogen vergezellen naar de plaats waar je je materiaal moet gaan halen, of doe je het liever alleen?' Vroeg hij aan haar en stak een hand in zijn zak, weer nam hij een trekje van de sigaret. Ja, hij was nog jong maar toch. Als hij dit niet had dan konden ze hem na zo'n traiing afvoeren.

Ze zag hoe hij zijn vuisten balde en keek hem aan. Blijkbaar had hij een enorme strijdlust in zich, en volgens haar leek hij een vechter. Ze vroeg zich af hou oud hij was, hij gedroeg zich best volwassen. Ze hoorde zijn voorstel-vraag en glimlachte even. 'wel, wat gezelschap lijkt me leuk.' ze liet haar hand naar haar rugzak glijden en nam die op. Zwaar was hij niet. Ze was geen modemeisje, ze nam enkel nodige dingen mee. Wie nam er ook rokken of kleedjes mee naar het leger?

De jongen glimlachte even en keek rustig voor zich uit. Dan wandelde hij rustig met haar richting de barak waar alle spullen lagen voor de nieuwkomers. Iets in hem zei dat dit een meisje was die zich niet liet doen. Tot slot zou ze zich dan niet bij het leger gaan voegen. Kort streek hij zijn krullen uit zijn gezicht en geeuwde even. Zijn handen zaten nog onder het bloed en het vuil maar veel kon het hem op dit moment niet schelen. Nee, hij was al blij dat hij die adjudant niet meer zag. Kort rekte hij zich uit en trapte gelijk tegen een steentje aan dat tegen een stenen bunker vloog. 'Al een wapen gehanteerd?' Vroeg hij aan haar en wachte rustig op een reactie maar liep wel verder.